gözle.
– Yaxşı, baxaram. Gecen xeyre qalsın, Boris.
– Xeyre qarşı, Ravik.

«Oziris»in yanından keçirdi. Maşını tinde saxladı. «İnternasional»da qalacağını fikirleşende canına üşütme düşürdü. Belke, burada bir-iki saat gözünün acısını ala bildi. Bazar ertesi idi ve bu gün fahişexanalarda sakitlik olurdu. Qapıçı çölde yox idi. Çox güman ki, içeride de adam qalmamışdı.
Rolanda qapının ağzında dayanıb böyük zalı nezerden keçirirdi. Pianolanın sesi, demek olar ki, boş qalmış zalı başına götürmüşdü.
– Deyesen, bu gün sakitlikdir, Rolanda?
– Eledir. Tekce bu balqabaq qır-saqqız olub yapışıb. Lap heyvan kimi qızışıb, ancaq quyruq ele vermir. Belelerini özün yaxşı tanıyırsan: üreyinden keçir, ancaq qorxur. Bu da almandır. Ancaq pulunu verib, indi durar.
Ravik laqeyd-laqeyd o terefe baxdı. Kişinin arxası ona sarı idi. Yanında iki qız oturmuşdu. Kişi qızlardan birine teref eyilib döşlerinden tutanda, Ravik onun üzünü gördü: Haake idi!
Rolanda nese dedi, ancaq Ravik heç ne başa düşmedi. Ses, sanki, quyudan gelirdi. Tekce onu hiss etdi ki, bir az geri çekilib, qapıda ele dayanıb ki, yalnız stolun birce terefini göre bilir. Özü ise görünmezdi.
– Konyak isteyirsen? – Rolandanın sesi yene, ele bil, quyudan gelirdi.
Orqanın xışıltılı sesi... Ravik hele de sentirleyirdi, ele bil, damarlarındakı qanı da donmuşdu. Yumruqlarını ele sıxmışdı ki, dırnaqları ete yerimişdi. Gerek, Haake onu görmesin! Gerek onu tanıdığını Rolanda bilmesin!
– Xeyr...–İndi de öz sesini eşitdi.–Çox içmişem. Deyirsen, almandır? Tanıyırsan?
– Haradan tanıyıram?–Rolanda çiyinlerini çekdi.– Hamısı bir-birine oxşayır. Deyesen, bu, birinci defedir gelib. Belke, bir şey içesen?
– Xeyr, ele-bele gelmişdim...
Hiss etdi ki, Rolanda ona baxır, gücle özünü yığışdırdı:
– Ziyafetin vaxtını deqiqleşdirmeye gelmişdim. Cüme axşamı dedin, ya cüme günü?
– Cüme axşamı. Özün demedin ki, geleceksen?
– Mütleq geleceyem! Ona göre de deqiqleşdirmek istedim...
– Cüme axşamı saat altıda.
– Yaxşı, bir deqiqe de o

<< 1 ... 333 334 [335] 336 337 ... 402 >>