düşmüş çemenlikler sedef kimi parıldayırdı. Madrid şosesi, sonra Sen-jem şosesi, Neyiye geden yol... Qaranlıqda mürgü döyen bir ev. Su etri... Sena çayı...
Ravik Sena bulvarına çıxdı. Ay işığına belenmiş sularda iki balıqçı qayığı qaralırdı. Haradasa lap uzaqlarda it hürürdü. Çaydan ses gelirdi. Birinci qayığın terefinde fener yanırdı. Ravik maşını saxlamadı. Süretin ahengini pozmadı ki, maşın silkelenende Haake oyanar. Ve Sena boyunca irelilemeye başladı. Burada dayanmaq isteyirdi, ancaq mümkün deyildi. Qayıqlar sahile çox yaxın idi. Fam şosesine buruldu, çaydan uzaqlaşaraq, Lonşan xiyabanına teref sürdü. Oradan da «Kraliça Marqarite» xiyabanına keçib, yan terefdeki ensiz xiyabanlara sarı döndü.
Haake terefe baxanda gördü ki, gözleri açıqdır ve diqqetle ona baxır. Gözleri göy rengli şüşe şar kimi parıldayırdı. Raviki, sanki, elektrik cereyanı vurdu...
– Ayıldınız?
Haake cavab vermedi. Gözlerini Ravikden çekmirdi. Qımıldanmırdı. Heç gözleri de terpenmirdi.
– Haradayıq?–deye nehayet soruşdu.
– Bulon meşesinde, «Kaskada» restoranının lap yanında...
– Çoxdan yoldayıq?
– On dediqedir.
– Çox olar.
– Olmaz.
– Yatmazdan evvel saata baxdım. Yarım saatdan çoxdur ki, yol gelirik.
– Doğrudan? Ele bilirdim, az getmişik. İndice çatırıq...
Haake gözlerini hele de Ravikden çekmemişdi.
– Hara çatırıq?
– «Görüş evi»ne.
Haake qımıldandı:
– Geri qayıdın,–dedi.
– İndi?
– Beli.
Serxoşluq keçib getmiş, o, tamam ayılmışdı. Üzünün rengi de deyişmişdi. Bayaqkı şen ovqatdan, semimiyyetden nişane qalmamışdı. Ravik indi birinci defe artıq gestaponun ezab-işgence dolu divarları arasında beynine ebedi hekk olunmuş tanış sifeti gördü. Haake yanında oturan andan onu bürüyen heyecan hissleri birden-bire yoxa çıxdı. İndiyecen ona ele gelirdi ki, tanımadığı yad bir adamı öldürmeye hazırlaşır. Sanki, yanında oturan miskin bir şerab düşgünü idi ve o da nahaq yere kişinin üzünde, öz beyninde evvelceden deqiqleşdirdiyi, indise yadına salmaq istediyi sebebleri axtarırdı. Lakin

<< 1 ... 338 339 [340] 341 342 ... 402 >>