qefleten o vaxtlar dehşetli ağrılardan huşunu itirib tezeden özüne gelende gördüyü gözleri tanıdı. Yene hemin soyuq baxışlar, yene hemin soyuq, sakit, tekid dolu ses...
Hemin anda beyninde, sanki, çevriliş oldu. Ele bil, elektrik cereyanı öz axın semtini deyişdi. Gerginlik qalmışdı, ancaq seherden beri onu üzen qarmaqarışıq, ziddiyyetli, tez-tez istiqametini deyişen hissler yığışıb birce meqsede yönelen axına çevrildi. İndi beyninde hemin meqsedden başqa heç ne yox idi... İllerin tutqun perdesi yanıb güle döndü, bomboz divarlı bina, gur işıqlı çetirsiz lampalar, qan, ter qoxusu, ezab-işgence dolu anlar tezeden baş qaldırdı...
– Neyçin?–Ravik soruşdu.
– Qayıtmalıyam, mehmanxanada gözleyecekler.
– İndi deyirdiniz, şeyleriniz vağzaldadır?
– Vağzaldadır, ancaq başqa işim var. Yadımdan çıxmışdı... Geri qayıdın!
– Oldu.
Ravik bir hefte bundan evvel Bulon meşesinde gece-gündüz meşq elemişdi. İndi harada olduqlarını bilirdi. Bir-iki deqiqe de lazım idi...
Sol terefdeki ensiz xiyabana teref döndü.
– Qayıdırıq?
– Beli.
Hetta gündüzler bele güneş işığını buraxmayan ağacların altındakı boğuq hava içeri doldu. Zülmet qaranlıq... Ravik güzgüde gördü ki, Haake sol elini yavaş-yavaş, ehtiyatla qapının tutacağından geri çekdi. «Ne yaxşı ki, «Talbo»un sükanı sağdadır»,–deye Ravik üreyinden keçirdi. Döngeni buruldu, sükanı tekce sol eli ile tutub, Haake terefe meyillendi, sanki, döngede müvazinetini saxlaya bilmedi, dümdüz xiyabana çıxan kimi qaz verdi. Maşın ireli atıldı ve bir neçe saniyeden sonra o var gücü ile eyleci basdı... «Talbo», ele bil, yere mıxlandı, tekerler xırçıldadı. Bir ayağı eylecde, bir ayağını da döşemeye dayayan Ravik müvazinetini saxlaya bildi. Bu tekanı gözlemeyen Haakenin ayaqları ilişecek tapa bilmedi, başı qabağa eyildi. Elini vaxtında cibinden çıxara bilmedi, alnı maşının şüşesi ile aletler yığılan qutunun tinine deydi. Hemin anda Ravik sağ cibinden çıxardığı ağır açarla onun boynunun kökünden vurdu...
Haake bir daha dikelmedi. Yana eyilerek,

<< 1 ... 339 340 [341] 342 343 ... 402 >>