yavaş-yavaş oturacaqdan sürüşdü, çiyni qapıya ilişende dayandı. O biri çiyni de aletler yığılan qutuya söykendi...
Ravik maşını o deqiqe terpetdi. Xiyabanı keçib, fenerlerin işığını azaltdı. Süre-süre etrafı dinşedi, bilsin ki, eyleci basarken xırçıltını eşiden oldumu... Götür-qoy etmeye başladı. Gelen olsa, Haakeni tez sürüyüb kolların arasında gizletsinmi? Bir az gedenden sonra dayandı, motoru da, işıqları da söndürdü, celd maşından düşüb qapağı qaldırdı, Haake terefdeki qapını açıb hazır qoydu, etrafı dinşedi. Ele yerde dayanmışdı ki, gelen olsa, hem görerdi, hem de ayaq sesini eşiderdi. Haakeni sürüyüb kolun dalında gizletmeye vaxt çatardı. Özünü ele gösterdi ki, guya, motor xarab olub.
Sükutun özü de haraya dönmüşdü. Ele qefilden, ele gözlenilmeden çökdü ki, beyni uğuldamağa başladı. Eti ağrıyanacan yumruqlarını sıxdı. Bilirdi ki, qulaqlarındakı küyültü öz qanının sesidir... Yavaş-yavaş, derinden nefes aldı...
Uğultu xışıltıya çevrildi. Bir az sonra hemin xışıltının arasından şıqqıltı eşidildi ve getdikce ucalmağa başladı. Ravik bütün varlığı ile diqqet kesildi. Ses ucalırdı, özü de metal cingiltisine oxşayırdı. Ve birden gördü ki, cırcıramalardır. Xışıltı o deqiqe kesildi. İndi bir özü idi, bir de qarşısındakı balaca çemenlikle seherle birge oyanan cırcıramalar...
Dan sökülürdü. Ravik motorun qapağını saldı. Vaxt idi, işıqlaşmamış qurtarmalıydı. Etrafına boylandı. Bura elverişli deyildi. Ümumiyyetle Bulon meşesinde yaxşı yer olmazdı. Senaya da atmaq yaramazdı, çünki hava işıqlaşırdı. Onunla bele gec rastlaşacağını hesablamamışdı. Birden diksindi. Xışıltı eşidildi. Ele bil, neyise cırmaqlayırdılar... Sonra inilti eşitdi. Haakenin bir eli açıq qapıdan çıxıb, ayaq yerini cırmaqlayırdı... Ravik gördü ki, açar hele de elindedir. Onun penceyinin yaxasından tutub özüne teref çekdi, başı çöle çıxan teki açarla iki defe peyserine vurdu. İnilti kesildi...
Nese şıqqıldadı. Ravik yerinden terpenmeyib, qulaq verdi. Sonra gördü ki, Haakenin tapançasıdır, oturacaqdan

<< 1 ... 340 341 [342] 343 344 ... 402 >>