ayaq yerine düşüb. Eyleci basmamışdan qabaq elinde imiş... Ravik onu götürüb maşına atdı. Yene etrafı dinşedi. Cırcıramalar, balaca çemenlik... Yavaş-yavaş ağaran sema, ele bil, geri çekilirdi. Tezlikle güneş çıxacaq! Ravik qapını açıb Haakeni çıxardı, qabaq oturacağı ireli çekdi, onu oturacaqların arasındakı ayaqaltına qoymaq istedi, ancaq alınmadı, yer çox dar idi. Arxaya qaçdı, yük yerini açıb, oradakıların hamısını bir terefe yığdı. Tezeden qayıdıb, Hakkeni çıxardı, arxa terefe getirdi. Hele ölmemişdi. Çox ağır idi. Ter üzünden sel kimi axırdı. Birteher onu yük yerine yerleşdirdi. Dizlerini qatlamışdı ve Haake indi ana betninde büzüşmüş körpeye oxşayırdı...
Sonra yere qoyduğu aletleri: beli ve qaldırıcını getirib maşının içine qoydu. Lap yaxınlıqdakı ağacın başında bir quş ceh-ceh vurdu. Ravik diksindi. Ona ele geldi ki, ömründe bele uca ses eşitmeyib... Çemenliye baxdı. Hava getdikce işıqlaşırdı...
Risq etmeye deymezdi. Geri qayıdıb, yük yerinin qapağını yarıyacan qaldırdı. Sol ayağını arxa buferin üstüne qoyub, dizi ile qapağı saxladı. Çox qaldırmadı, elleri girse bes idi. Gören olsa, deyerdi ki, cidd-cehdle iş görür. İstediyi anda qapağı salardı. Yolu uzun idi ve Haakeni indiden öldürmek lazımdı...
Onun başı sol künce yaxın idi ve görünürdü. Boğazı nazilmişdi. Dodaqlarına qan hele de işleyirdi. İkielli xirtdeyinden yapışıb, sıxmağa başladı. Haakenin ölmesi, sanki, ebediyyetin özü qeder uzun çekdi. Başı azacıq terpendi, bedeni dikelmeye çalışdı, sanki, paltar sıxırdı... Sonra dodaqları aralandı, quş yene de ceh-ceh vurdu... Dili ağzından çıxdı. Şişib sapsarı olmuşdu. Ve qefleten Haake bir gözünü açdı. Hemin göz bereldi, sanki, işıq tapıb Ravike baxdı, sonra da, ele bil, yerinden qopub ona teref geldi... Ancaq hemin anda beden sustaldı... Ravik onu bir az da saxladı. Nehayet, Hakke keçindi...
Qapağı saldı. Bir-iki addım atdı. Gördü ki, dizleri esir. Ağaca söykenib öyüdü. Ele bil, üreyi ağzına geldi. Ne qeder çalışsa da, özünü saxlaya bilmedi,

<< 1 ... 341 342 [343] 344 345 ... 402 >>