Minlerle adam dindirmişik…»
«Dindirmisiniz! İşgence vermisiniz, huşunu itirenecen döymüsünüz, vurub böyreklerini içine salmısınız, sümüklerini sındırmısınız, sonra da boş kise kimi zirzemilere atmısınız, tezeden aparmısınız, üz-gözünde tutar qoymamınız, xayasını yırtmısınız! Bütün bunlara siz «dindirmek» deyirsiniz! Qışqırmağa heyi qalmayan insanların feryad dolu dehşetli iniltisine «dindirmek» deyirsiniz! Huşsuzluqdan ayılanda, onun sızıltısına, qarnına deyen tepiklere, rezin toppuzlara, qamçılara adice «dindirmek» deyirsiniz!»
Ravik gözlerini şüşedeki xeyali sifetden çekmirdi. Taxıl zemileri, laleli çöller, itburnu kolları hemin sifeti yalayıb keçirdi. O ise gözlerini şüşeden çekmirdi, dodaqları terpenir, demek istediyi ve ya ne vaxtsa deyilmeli olan sözlerin hamısını birce-birce deyirdi...
«Ellerini terpetme, yoxsa beynine bir gülle çaxaram! Balaca Maks Rozenberq yadındadır? Zirzemide menim yanımda uzanmışdı, bedeninde salamat yer yox idi, başını beton divara vurmağa çalışırdı ki, bir de dindirmeye aparmasınlar. Niye dindirirdiniz? Çünki demokrat idi! Bes qan qusan Villman? İkice saat «dindirilenden» sonra ağzında birce dişi de qalmadı, gözünün biri de getdi…Niye dindirirdiniz? Çünki katolik idi, sizin fürerin ikinci Musa peyğember olduğuna inanmırdı! Bes başı, bedeni çiy et parçasına dönmüş Rizenfeld? Bize yalvarırdı ki, onun venasını dişimizle deşek! Çünki sen «dindirenden» sonra özünün birce dişi de qalmamışdı. Niye dindirirdin? Ona göre ki, müharibe istemirdi, bombaların, odlu silahların en yüksek medeniyyet elameti olduğuna inanmırdı! Dindirmek! Beli, siz minlerle adamı «dindirmisiniz!» El-qol atma, donuz! İndi yaxşı düşmüsen elime, bir az o terefe gedek! Orda qalın divarları olan bir bina var, seni özüm «dindireceyem!» Özü de yavaş-yavaş, gece-gündüz… Bir vaxtlar meni, Rozenberqi, Rizenfeldi, Villmanı saldığın günlere salacağam seni! Sonra da bunları qurtaran kimi…»
Ravik birden hiss etdi ki, maşın qanad açıb uçur. Ayağını qazdan çekdi. Evler...

<< 1 ... 344 345 [346] 347 348 ... 402 >>