Kend... Toyuq-cüce... Çemenlikde başlarını dik tutaraq dördanla çapan atlar... Ele bil, buralarda köçeri tayfalar yaşayır... Kentavrlar... Her yanda heyat qaynayır... Bir qadın güle-güle paltar serir. İpden asılmış rengareng paltarlar ebedi seadet bayrağı kimi dalğalanır... Heyetlerde uşaqlar oynayır... Bütün bunları sanki şüşe divardan görürdü ve hem yanında idi, hem de elyetmez bir uzaqlıqda! Üreyini şan-şan eleyen bu gözellik, bu sakitlik, bu meşumluq ondan uzaqlaşmışdı, bu gece hamısını elinden alıb aparmışdı. Ancaq heyifsilenmedi. Neyleyesen, tale bele yazıbmış...
Yavaş sürmek lazımdır. İndi birce şeyin qorxusu qalmışdı: kendlerin arası ile bele berk sürse, saxlaya bilerdiler! Bes vaxt? Yol geldiyi az qalırdı iki saat olsun. Ele şey olar? Özü heç hiss elemeyib... Bayaq söhbet etdiyi sifetden başqa heç ne görmeyib...
Bu da Sen-jermen! Park. Sanki, mavi semaya sancılmış qapqara demir hasar ve ağaclar. Ağaclar... Ağaclarla dolu xiyabanlar. Çoxdan gözlediyi, arzuladığı qalın park. Ve bir az o terefde meşe. Maşın yavaşımışdı. Qızılı, yaşılı dalğa kimi baş qaldıran meşe sağa, sola sepelenmişdi, üfüqü qoynuna almışdı, her şeyi, hetta onun sinesindeki çınqıllı yollarda işıldayan böcek kimi şıqqıltı sala-sala geden maşını da udmuşdu...
Kol-kos basmış torpaq yumşaq idi. Şoseden görünmezdi. Ravik maşını bir az aralı saxlamışdı, ancaq yanından görünürdü. Beli götürüb qazmağa başladı. Asan qazılırdı. Bu tereflere gelen olsa, beli gizlederdi, özü üçün gezmeye çıxmış adam kimi maşının yanına qayıdardı.
Xeyli qazdı ki, oradan çıxan torpaq meyitin üstünü örte bilsin. Sonra maşını yaxın çekdi. Meyit ağır olardı. Ancaq yene de yumşaq torpağa çatmamış saxladı, yoxsa tekerlerin izi qalardı.
Meyit hele soyumamışdı. Ravik onu qucağına alıb, qazdığı yere getirdi, eynindeki paltarları çıxarıb, bir yere yığdı. Sen deme, bu, o qeder de çetin deyilmiş. Çılpaq meyiti yere uzadıb, paltarları maşının yük yerine qoydu, onu bayaqkı yerine qaytardı. Qapıları, yük yerini bağladı, özü ile

<< 1 ... 345 346 [347] 348 349 ... 402 >>