olduğunu kim bilirdi? Sibilla haqqında düşünende beyni qıc olurdu, elleri ellikden çıxıb penceye dönürdü, nese sinesini deşirdi ve uzun müddet qan rengli ümidsiz intiqam dumanında çabalayırdı...
İndi xatırlayanda ise o qıcolma da, sinesini deşen şey de, duman da birden-bire qeybe çekildi. Nese eriyib yox oldu, hansı maneese def edildi ve o dehşetli anları yaşamış donuq suret yavaş-yavaş canlandı, eriye-eriye öten illerin buzundan ayrılmağa başladı. Eyilmiş ağzı düzeldi, gözlerindeki donuqluq eridi, eheng kimi ağarmış sifetine qan geldi. İndi hemin suret ebedi qorxu mücessemesi deyil, yaxşı tanıdığı, iki il bir yerde yaşadığı, zerif döşlerini hemişe sinesinde hiss etdiyi, ömrünün iki ilinden ilıq iyun gecesi kimi keçib geden Sibilla idi.
Gündüzler, geceler bir-bir baş qaldırdı. Sanki, lap uzaqlarda, üfüqden de o terefde tenha bir meşel alovlandı. Keçmişin berk-berk bağlanıb qanla möhürlenmiş qapısı qefilden, öz-özüne, sessiz-semirsiz açıldı ve Ravik onun arxasında gestaponun zirzemisi evezine, güllü-çiçekli bir bağ gördü...
Bir saatdan artıq idi ki, yol gedirdi. Ancaq üzü Parise teref deyildi. Sen-jermenden bir az o yanda Senanın körpüsünü keçerken dayandı, Haakenin açarını da, tapançasını da suya tulladı. Sonra maşının üstündeki çadırı geri yağıb, yoluna davam etdi.
Bütün Fransada onun üzüne güneş açılmışdı. Arxada qalan geceni, demek olar ki, unutmuşdu. Ele bil, hemin gece on il, yüz il bundan qabaq olmuşdu. Bir neçe saat bundan evvel baş veren hadiseler dumana bürünmüşdü. İllerin yaddaş quyusunda batanlar ise müemmalı-müemmalı baş qaldırır, yavaş-yavaş üze çıxırdılar. İndi onların arasında heç bir uçurum yox idi...
Ona ne olduğunu özü de anlamırdı. Ele bilmişdi ki, özünde nese bir boşluq, yorğunluq, biganelik hiss edecek, heyecanlı olacaq. Gözleyirdi ki, özü özünden iyrenecek, üreyinde özüne beraet qazandırmağa çalışacaq, araq içib keflenmek, her şeyi unutmaq isteyecek. Ancaq birce bunu gözlemirdi. Gözlemirdi ki, bele yüngülleşecek, azad nefes alacaq,

<< 1 ... 348 349 [350] 351 352 ... 402 >>