üçüncü adımdır. İki ile lap az qalır. O vaxtdan heç ne olmayıb. Deyesen, mene düşür. Buna göre de ona mehebbetim günden-güne artır. Heqiqi adımı ise, demek olar ki, unutmuşam.
Veber başını buladı:
– Hamısı da ona göre göredir ki, nasist deyilsiniz!
– Elbette, nasistlerin daşdan keçen senedleri olur, hara isteseler, viza alırlar.
– Eceb dünyada yaşayırıq. Hökumetin de vecine deyil...
– Hökumetin de başı milyonlarla işsize qarışıb. Özü de tekce Fransada bele deyil ki! Her yerde eyni veziyyetdir. – Ravik qalxdı. – Helelik, Veber. İki saata qayıdıb qıza baş çekerem. Bir defe de gece gelerem.
Veber onunla qapıya qeder geldi.
– Bura baxın, Ravik, bir axşam da bize gelin, birlikde şam eleyek.
– Mütleq! – Ravik deqiq bilirdi ki, getmeyecek. – Bir gün gelerem.
– Helelik, Ravik. Mütleq gelin!
Ravik qabağına çıxan ilk bistroya girdi. Pencereye yaxın oturdu ki, küçeni göre bilsin. Heç ne fikirleşmeden burada oturub küçeden keçenlere baxmağı xoşlayırdı. Paris ele şeher idi ki, heç nesiz vaxtını istediyim kimi keçire bilerdin.
Xidmetçi stolu silib sifariş gözledi.
– Bir qedeh «Perno» getirin.
– Su da verim, müsyö?
– Xeyr, dayanın. – Ravik nese fikirleşdi. – «Perno» lazım deyil.
Özünü birteher hiss eleyirdi, bundan yaxasını qurtarmalı idi, sanki, boğazına nese ilişib qalmışdı. Bu şirin alma arağı ona heç ne eleye bilmezdi.
– Bir qedeh kalvados getirin, – dedi, – iri qedehde.
– Baş üste, müsyö.
Onu sıxan Veberin deveti, bu devetdeki halıyananlıq idi. Veberin, heç olmasa, birce defe ona ev şeraitinde oturmağa imkan yaratmaq arzusu idi! Fransızlar tesadüfi hallarda dostlarını eve devet ederler. Adeten, restorana aparırlar. O, hele Vebergilde olmamışdı. Veber bunu yaxşılıq menasında elemişdi, ancaq Ravik başqa cür qebul eledi. Kimse seni tehqir eleyende, cavabını verirsen, merhemet gösterende ise qalırsan bele...
Alma arağından bir qurtum aldı. Ne üçün «İnternasional»da qaldığını Vebere dedi? Lazım deyildi... Veber ona lazım şeylerin hamısını bilirdi. Bilirdi ki,

<< 1 ... 34 35 [36] 37 38 ... 402 >>