Boris.
Morozov hele de onun üzüne baxırdı.
– Qurtardı... Bu gün seher... Heç ne soruşma. Yatmaq isteyirem.
– Daha heç ne lazım deyil?
– Heçce ne... Qurtardı... Bextim getirdi...
– Maşın haradadır?
– Ponsel küçesinde. Her şey qaydasındadır...
– Heç ne elemek lazım deyil?
– Heçce ne... Başım birden-bire yaman ağrıdı. Yatmaq isteyirem... Sonra gelerem.
– Yaxşı, get. Görülesi bir iş qalmayıb ki?
– Yox, Boris, heç ne qalmadı... Asan imiş...
– Heç neyi unutmadın ki?
– Mence, yox... Yox... İndi bir-bir yadıma sala bilmerem. Gerek, evvelce yatam. Sonra... Burada olacaqsan?
– Elbette.
– Yaxşı, onda özüm düşerem.

Ravik otağına qayıtdı. Başı çox berk ağrıyırdı. Bir xeyli pencerenin qabağında dayandı. Aşağıda mühacir Vizenhofun zanbaqları parıldayırdı. Üzbeüz binanın bom-boz divarı, bomboş pencereleri... Her şey qurtarmışdı. Bele de olmalı idi. Yaxşı da olmuşdu. Ancaq her şey bitmişdi, sabaha, o biri güne heç ne qalmamışdı. Sabah üçün menasız bir adam idi. Penceresi önünde gün yavaş-yavaş eyilirdi...
Soyunub bir de yuyundu. Ellerini uzun-uzadı spirtle ovuşdurdu, sonra güne verib qurutdu. Barmaqlarındakı oynaqların derisi dartıldı. Başı ağırlaşmışdı, beyni ise onun içinde boş-boşuna üzürdü. Şpris götürüb, onu pencerenin ağzındakı balaca elektrik qızdırıcısı ile qaynatdı. Su xeyli pıqqıldadı. Bu ses ona çayı xatırlatdı. Yalnız çayı... İki ampulanın başını sındırıb, şeffaf mayeni şprisle çekdi. Özüne iyne vurub, yerine girdi. Bir azdan durub köhne xalatını üstüne saldı. Birden-bire ona ele geldi ki, on iki yaşında oğlandır, yorulub, yalnız tezece boy atmağa başlayan yeniyetmelere xas qeribe bir tenhalıqda yalqız qalıb...

Şer qarışanda ayıldı. Qürub eden güneşin qızılı şüaları evlerin damına sancılmışdı. Aşağıdan Vizenhofla frau Qoldberqin sesi gelirdi. Ne danışdıqlarını başa düşmedi. Heç düşmek istemirdi de. İndi gündüzler yatmağa öyreşmeyen adamlar kimi idi: tesadüfen günortadan sonra yuxuya getmiş, birden-bire öz mehverinden qopmuşdu ve birce anın içinde

<< 1 ... 351 352 [353] 354 355 ... 402 >>