heç neden özünü öldürmeye hazır idi... Üreyinden keçirdi ki, kaş indi teşrih elemeye bir adam olaydı. Veziyyeti ne qeder ümidsiz olsa da, çare tapardı. Birden yadına düşdü ki, bu gün heç ne yemeyib. Ele hemin deqiqe de qarnı acından doğranmağa başladı. Başağrısı keçib getmişdi. Geyinib, aşağı düşdü.
Morozov otağında idi ve köyneyinin qolunu çırmalayıb şahmat meselesi hell edirdi. Otaq, demek olar ki, bomboş idi. Divardan livreyası asılmışdı. Bir küncde ikonaşekilli lampa, başqa küncde ise üstünde samovar olan stol, o birinde de müasir soyuducu qoyulmuşdu. Morozov bu soyuducu ile fexr edirdi. Onun içinde araq, yemek şeyleri, serin pive saxlayırdı. Çarpayının qarşısında ise türk xalısı salınmışdı.
Morozov dinmeden durub, iki qedeh, bir şüşe de araq getirdi, qedehleri doldurdu.
– «Zubrovka»dır,–dedi.
Ravik oturdu.
– İçmek istemirem, Boris. Yaman acmışam.
– Yaxşı, onda çörek yemeye gederik. Helelik...–Morozov eşeleyib soyuducudan qara rus çöreyi, turşu xiyar, yağ ve bir balaca qutu da kürü çıxardı.–Bunları götür! Kürünü «Şehrizad»ın baş aşpazı bağışlayıb. Her adama vermir...
– Boris, gel gizlenqaç oynamayaq. Ona «Oziris»de rast geldim, Bulon meşesinde öldürdüm, Sen-jermende de basdırdım.
– Gören oldu?
– Yox, heç «Oziris»in qabağında da gören olmadı.
– Heç yerde?
– Bulon meşesinde bir nefer gördü. Onda da her şey qurtarmışdı. Maşında idi. Bir maşını gördü, bir de meni... Men de qusurdum. Burada ele bir şey yoxdur, çox içmişem, özümü pis hiss elemişem...
– Bes onun şeylerini neyledin?
– Basdırdım. Monoqramları, yarlıqları kesib götürdüm, qalan kağız-kuğuzu ile bir yerde yandırdım. Yalnız pulu ve bir de Şimal vağzalına qoyduğu çamadanın qebzi qalıb. Otağını tehvil vermişdi, bu gün tezden getmeli idi.
– Lenet şeytana, bexti getirmek buna deyerler! Qan izi qalmadı?
– Yox. Heç qanı çıxdı ki? «Prins de Qall»dakı otağı da tehvil verdim, çamadanımı da getirdim. Burada elaqesi olan adamlar ele bilecek çıxıb gedib. Çamadanını oradan götürmek mümkün olsa, heç bir

<< 1 ... 352 353 [354] 355 356 ... 402 >>