neyi qalıb?
– Pulu.
– Baxım.
Çekleri diqqetle yoxladı. Heç bir işare yox idi.
– Bunu istifade elemek olar. Neylemek isteyirsen?
– Qaçqınların fonduna keçire bilerem. Öz adımı yazmaram.
– Sabah onları deyişdir, ancaq iki hefteden sonra gönder.
– Yaxşı.
Ravik pulu qaytarıb cibine qoydu. Onu qatlayanda birden-yadına düşdü ki, bu eli ile indice çörek yeyirdi. Oğrun-oğrun ellerine baxdı. Gör seher-seher ağlına neler gelmişdi! Qara çörekden bir dilim de götürdü.
Morozov soruşdu:
– Yemeye hara gedeceyik?
– Hara olursa olsun.
Morozov onun üzüne baxdı. Ravik gülümsedi. Birinci defe idi ki, gülümseyirdi...
– Boris,–dedi,–mene ele baxma! Ele bil, tibb bacısı xestesini infarkt vuracağından qorxur... Men ele bir heyvanı öldürmüşem ki, o, buna min qat layiq idi. Heyatımda çox günahsız adam qırmışam, evezinde de, medal almışam, ancaq heç birini üzbeüz döyüşde öldürmemişem, eksine, sine-sine gözlemişem, xeberleri olmayıb, arxadan vurmuşam. Onda müharibe idi ve bu da menim şerefli vezifem hesab olunurdu. Lakin meni indi birce şey yandırdı ki, öldürmemişden qabaq her şeyi üzüne oxuya bilmedim. Heç bilirsen bunu nece isteyirdim?! Her halda, öldürdüm, daha heç kese işgence vere bilmeyecek. Sonra da gelib yatdım ve indi, ele bil, bunu ne vaxtsa qezetde oxumuşam...
Morozov penceyinin yaxasını düymeledi:
– Yaxşı, onda gedek. İçmek isteyirem.
Ravik heyretle ona baxdı:
– Sen?
– He, men! Men!–Morozov birce anlığa tereddüd eledi.–Bu gün birinci defe qocaldığımı hiss eledim!

XXXI

Rolandanın vida ziyafeti düz saat altıda başladı ve birce saat çekdi. Saat yeddide ise alver başladı...
Stol başqa otaqda açılmışdı. Qızların hamısı paltar geymişdi. Çoxunun eyninde qara ipek don var idi. Onları hemişe lüt ve ya qısa ipek paltarda görmüş Ravik indi çoxunu tanıya bilmedi. Yalnız beş-altısı, her ehtimala qarşı, zalda qalmışdı. Onlar da düz saat yeddide paltarlarını deyişib gelmeli idiler. Heç biri

<< 1 ... 354 355 [356] 357 358 ... 402 >>