Rolanda ile, gah da Ravikle laqqırtı vururdu. Oxumuş qadın idi. Şirin söhbeti vardı, çox serbest, ürekden danışır, tez-tez Montenden, Şato-briandan, Volterden misallar getirirdi. Bir az göy renge çalan ağ saçları–madam onu rengleyirdi–herden ağıllı, kinayeli ifadesi olan sifetine dağılırdı.
Düz saat yeddide, qehveden sonra qızlar pansion terbiyesi görmüş uşaqlar kimi ayağa durdular. Nezaketle madama teşekkür edib, Rolanda ile vidalaşdılar. Madam bir az da oturdu. Bir şüşe «Armanyak» getirtdi. Ravik ömründe belesini içmemişdi. Bayaq növbe çeken «kömekçi briqada» geldi. Tertemiz yuyunmuş, paltarlarını deyişmişdiler. Enlik-kirşanı da çox vurmamışdılar. Qızlar türbo balığını – yeyene kimi madam oturdu. Onların heresi ile bir-iki kelme kesib, bir saat vaxtlarını bu ziyafete qurban verdikleri üçün teşekkür etdi. Sonra çox ince eda ile vidalaşdı:
– Yola düşmemişden qabaq sizi göreceyem, Rolanda.
– Elbette, madam.
Sonra Ravike teref döndü:
– İcazenizle, «Armanyak»ın qalanını burada qoyuram.
Ravik teşekkür etdi. Madam bayaqkı duruşundan da, indiki zerif yerişinden de yüksek cemiyyetin qadınlarına benzeyirdi...
Ravik şüşeni götürüb, Rolandaya yaxın oturdu.
– Ne vaxt gedirsen?–deye soruşdu.
– Sabah günortadan sonra. Saat beşe yeddi deqiqe işleyende...
– Men de vağzala geleceyem.
– Lazım deyil, Ravik. Yaxşı çıxmaz. Nişanlım bu axşam gelir, bir yerde gedeceyik. İndi bildin, niye ora gelmek olmaz? Fikirleşer ki, göresen, bu, kimdir?
– Düz deyirsen.
– Sabah tezden bezi şeyler alıb göndermeliyik. Bu axşam «Belfor» mehmanxanasına köçeceyem. Yaxşı yerdir, hem ucuz, hem de temiz...
– O da hemin mehmanxanada qalacaq?
– Ne danışırsan?!–Rolanda teeccüblendi.–Biz hele kebin kesdirmemişik.
– Düzdür...
Ravik bilirdi ki, o, yalandan cilde girmir. Rolanda burjua ailesinden çıxmışdı ve burada da işçi kimi öz vezifesini yerine yetirmişdi. Ferqi yox idi, ister qızlar pansionu olsun, isterse de fahişexana, o, vezifesini yerine yetirmişdi ve indi de çıxıb gedir, tezeden öz

<< 1 ... 356 357 [358] 359 360 ... 402 >>