bürger alemine qayıdırdı. Buradakıların da hamısı burdaca qalırdı. Fahişelerin de çoxu bele idi. Onlardan bezileri hetta yaxşı arvad olurdu. Fahişelik ciddi peşe idi, exlaqsızlıq hesab olunmurdu. Onları düşkünlükden xilas eden de ele bu idi...
Rolanda şüşeni götürüb Ravike «Armanyak» süzdü, sonra el çantasından bir vereq çıxardı:
– Haçansa Parisden gedesi olsan, bu da bizim evin ünvanı. Ne vaxt istesen, gele bilersen.
Ravik ünvana baxdı.
– İki ad yazılıb,–Rolanda izahat verdi – ilk iki hefte menim adıma olacaq, sonra ise nişanlımın.
Ravik vereqi cibine qoydu.
– Çox sağ ol, Rolanda, helelik Parisde qalacağam. Gelsem de, nişanlın teeccüblenecek, deyecek, bu, haradan çıxdı.
– Bayaqkı «vağzala gelme» sözlerine göre deyirsen? O ayrı, bu ayrı. Bunu ona göre verirem ki, birden Parisden gedesi oldun. Özü de tecili. Ona göre verdim...
Ravik onun üzüne baxdı:
– Niye gedesi oluram?
– Ravik, sen qaçqınsan! Qaçqınlar da bezen çetine düşürler. Hemin anda bilersen ki, polisde qaçıb qurtarmaq üçün senin de haradasa bir sığınacağın var.
– Qaçqın olduğumu sen haradan bilirsen?
– Bilirem... Ancaq heç kese dememişem. Heç kime de dexli yoxdur. Ünvanı yaxşı saxla! Lazım olsa, gelersen. Bizde serbestlikdir.
– Yaxşı, gelerem. Çox sağ ol, Rolanda.
– Srağagün polisden bir nefer gelmişdi, bir alman haqda soruşurdu, deyirdi, belke, burada olub...
– Doğrudan?–Ravik diqqetini topladı.
– Beli. Sen axırıncı defe gelende o da burada idi. Yeqin, yadında qalmaz. Kök, dazbaş kişi idi, içeride İvonna ve Klerle oturmuşdu. Soruşurdu ki, o, burada olanda daha kim var idi.
– Yadıma gelmir...
– Çox güman ki, sen onu heç görmedin. Elbette, hemin anda senin bir deqiqeliye bura geldiyini demedim...
Ravik başını terpetdi.
– Bele yaxşıdır, – Rolanda sözüne davam etdi.–Bu casuslara günahsız adamlardan pasport soruşmağa imkan vermek lazım deyil.
– Eledir... Ne istediyini demedi?
Rolanda çiyinlerini çekdi:
– Xeyr. Bize ne dexli? Dedim ki, burada heç kim olmayıb. Bizim köhne qanundur: heç

<< 1 ... 357 358 [359] 360 361 ... 402 >>