edirdiler...
Ravikle Morozov burada xeyli oturdular. Bir qarmonçalan sekide dayanıb «Göyerçinim menim» mahnısını çalırdı. Sonra xalça alverçileri geldi, heresi birini çiyinine almışdı. Bir oğlan da stolların arası ile geze-geze püste satırdı. Qezetsatanlar gelene kimi her şey evvelki qayda ile yerinde idi. Ancaq onlar görüner-görünmez teze xeberleri ellerinden qapdılar ve bir neçe saniyenin içinde here bir qezet açdı. Ele bil, artırmaya bir deste iri, dümağ, qansız güve dolmuşdu ve qanadlarını asta-asta terpederek, acgözlükle öz qurbanlarını didişdirirdi...
– Joan gedir, –Morozov dillendi.
– Hanı?
– O terefe bax...
Joan küçeni keçib, «Yelisey çölleri»ndeki üstüaçıq maşına teref gedirdi. Raviki görmedi. Yanındakı kişi maşının o biri terefine keçib, sükanın arxasında oturdu. Şlyapa qoymamışdı ve çox cavan görünürdü. Ustalıqla maşını o birilerin arasından çıxardı. «Deloe» idi...
– Gözel maşındır...– Ravik sükutu pozdu.
– Tekerleri gözeldir!–deye Morozov fısqırdı.–Polad qetiyyetli, eyilmez Ravike bax! – Sonra da teessüf hissi ile elave eledi.–Veteninden didergin düşüb, gelib merkezi avropalı olub. Gözel maşına bax! Murdar bir eclaf deseydin, yene bir az başa düşerdim.
Ravik gülümsedi:
– Bu, neyise deyişir? Eclaf, ya müqeddes, ne ferqi, her şey ona münasibetden asılıdır. Ömrü boyu sakit bir fahişexana axtaran on altı qızın paşası bele şeyi başa düşmez! Mehebbet gelir güden tacir deyil. Xeyal alemine öz perdesini asmaq üçün iki-üç mismar bes eleyer. İsteyir qızıldan olsun, isteyir qurğuşundan, ya da lap paslanmış olsun, ona ferq elemir. Harada kefi gelir, orada da adamı yaxalayır. İsteyir, qaratikan kolu olsun, isteyir, qızılgül, ferqi yoxdur, sedef kimi parıldayan ay işığına bürünende «Min bir geçe» nağılına dönür.
Morozov şerabdan bir qurtum aldı.
– Sen yaman çox danışırsan,–dedi,–heç biri de düz deyil.
– Özüm bilirem. Ancaq qatı qaranlıqda adice bir mayak da gur işıqdır, Boris.
Etual meydanından gümüşü renge belenmiş bir serinlik geldi. Ravik içinde

<< 1 ... 362 363 [364] 365 366 ... 402 >>