şerab olan köbeli qedehi ovcuna aldı. Eline serinlik yayıldı. Üreyi de bele soyuq idi. Bu soyuqluq gecenin nefesi ile gelirdi ve özü ile beraber Ravikin taleyine sonsuz bir biganelik de getirirdi. Hem taleyine, hem de geleceyine... Haçansa bir defe de bele olmamışdımı? He, yadına düşdü, Antibde... Joanın onu atıb gedeceyini bilende... Bu, sonradan etinasızlığa çevrilen biganelik idi. Heç yana getmemeyi qerara alanda da bele soyuqqanlı oldu. Daha heç yere geden deyil! Bu da hemin işin davamıdır. İntiqamın da, mehebbetin de dadını gördü. Besi idi! Bunlar her şey olmasa da, her halda, çox şey idi! Kişiye bundan artıq ne lazımdır?! Eslinde, heç birine ümid elemirdi. Haakeni öldürdü ve Parisden qaçmadı! Heç qaçmayacaq da! Bu da hemin işin davamıdır! Bir yandan dolan bir yandan boşalmalıdır... Yox, meyusluq deyildi bu! Sadece olaraq, adam qeti qerara gelen kimi sakitleşir, ferqi yoxdur, qoy bu qerar heç bir mentiqe sığmasın! Çox yıxılıb-durandan sonra ayağı yer tutmuşdu, nese gelib yerine düşmüşdü. İndi bir az ara vermek, özünü toplayıb diqqetle etrafa baxmaq lazımdır. Bu, çox müemmalı bir inam idi, sanki, yaranan fasileden istifade ederek, neyese hazırlaşırdı. Artıq her şey menasını itirmişdi. Axar sular dayanıb göl olub, gecenin qoynunda uyuyur. Bu gölün hara axıb töküleceyini açılan seher gösterecek...
– Men gedim,–deye Morozov saata baxdı.
– Oldu, Boris. Men bir az da oturacağam.
– Axırı çatmış bir dünyanın son gecelerinden nese qoparmaq isteyirsen, he?
– Düz tapdın! Bunların heç biri qayıdan deyil...
– Qayıtsa yaxşıdır?
– Yox! Heç biz de qayıdan deyilik! Keçen gün keçib getdi, onu gözyaşı ile, yalvarmaqla qaytarmaq olmaz!
– Sen yaman çox danışırsan!–Morozov ayağa durdu.– Allahına şükür ele ki, hansı esrinse son günlerini görürsen. Ancaq heç de yaxşı esr olmadı...
– Her halda, öz esrimizdir. Sen ise yaman az danışırsan, Boris!
Morozov qedehin dibinde qalanı ayaq üste içdi. Onu stolun üstüne ele ehtiyatla qoydu ki, deyerdin, icinde dinamit var ve saqqalını

<< 1 ... 363 364 [365] 366 367 ... 402 >>