sildi. O, adi geyimde Ravike çox neheng, cüsseli göründü.
– Ele bilme ki, senin ne üçün getmediyini başa düşmürem...–Bu sözleri asta-asta dedi.–Niye getmediyini lap yaxşı bilirem, ay: «Olacağa çare yoxdur!»– deyen sınıqçı...

Mehmanxanaya seher açılanda qayıtdı. İçeri girende vestibüldeki divanda balaca bir kölge büzüşüb oturmuşdu ve onu gören kimi ellerini qeribe terzde yellederek, sıçrayıb ayağa durdu. Ravik gördü ki, onun bir qıçı yoxdur. Şalvarının altından çıxan taxta ayaq kele-kötür ve çirkli idi.
– Doktor! Doktor!
Ravik diqqetle ona baxdı. Vestibülün zeif işığında gördü ki, oğlan uşağıdır, dişlerini ağardır.
– Janno!–Lap mat qaldı.–He de, Jannodur!
– Özüdür ki, var! Tanıdınız. Bütün geceni oturub gözlemişem. Ünvanınızı bu gün günortadan sonra tapa bildim. Xestexanadakı ifriteden çox soruşdum. Baş tibb bacısını deyirem... Her defe de dedi ki, Parisde yoxsunuz.
– Düz deyir, burada xeyli olmadım.
– Axır ki, bu gün günorta burada qaldığınızı dedi. O deqiqe de geldim!
Oğlanın üz-gözünden sevinc yağırdı.
– Yoxsa, ayağına nese olub?
– Heç ne!–Janno taxta qıçını şappıldatdı, ele bil, sadiq itinin küreyine vurub: «sağ ol!» – deyirdi.–Heçce ne! Hiss olunmur da...
Ravik onun taxta qıçına baxdı:
– Deyesen, istediyine çatmısan. Sığorta idaresi ile nece düzelişdin?
– Pis olmadı. Mexaniki proteze razılaşdılar, mağaza da on beş faizini saxlayıb, qalanını neqd pulla özüme verdi. Her şey qaydasındadır.
– Bes dükan?
– Ele ona göre gelmişem. Süd dükanı açdıq. Balacadır, ancaq bizi dolandırır. Anam satır. Malı özüm gedib alıram, sonra da haqq-hesab işine baxıram. Etibarlı adamlarım var, birbaşa kendden getirirem.
Janno taytıya-taytıya sınıq-salxaq divana teref getdi, möhkem-möhkem sarınmış qehveyi bir bağlama getirdi.
– Buyurun, doktor, sizin üçündür! Özüm getirmişem! Ele şey deyil... Hamısı öz dükanımızdandır: çörek, yağ, pendir, yumurta... Bir yana çıxmaq hevesi olmayanda, ala-babat axşam yemeyi olar, he? – deye Janno erkle Ravikin gözlerinin içine

<< 1 ... 364 365 [366] 367 368 ... 402 >>