Bir neçe stul ve görkeminden qüsse-keder yağan çarpayı... Onu da utanmadan düz küçenin ortasına qoymuşdular... Üstüne «Qrand-Otel», «Qardone» ve «Adlon», «Berlin» şekilleri yapışdırılmış iki çamadan... Qızıl çerçiveli açılıb-yığılan güzgü. Küçenin şekli indi de ora düşürdü. Ve bir de metbex levazimatı. Bilinmirdi ki, bunları Amerikaya neye aparırdılar...
– Qohumlarımız...–Leone Vaqner dillendi.–Çikaqodakı qohumlarımız düzeltdi hamısını... Pul, viza gönderdiler, qonaq çağırdılar. Oradan da Meksikaya gedeceyik. Qohumlarımız! Qohumlarımız eledi!
Qadın utanırdı. Burada qalanların baxışlarını üzerinde hiss etdikce özü özüne ferari kimi görünürdü. Ona göre de tez getmek isteyirdi. Hetta yükdaşıyanlara da kömek eledi. Yalnız birinci tini burulandan sonra rahat nefes alacaqdı. Ancaq onda da yeni bir qorxu başlayacaqdı. Göresen, gemi yola düşecekmi? Onları sahile buraxacaqlarmı? Göresen, geri göndermezler ki? Bir qorxu geden kimi, ayrısı gelirdi. Neçe ildi ki, beleydi...
Subay Ştoltsun, demek olar ki, kitablardan başqa heç neyi yox idi. Birce çamadan pal-paltarı ve bir de kitabları... İlk çaplar, qedim neşrler, teze kitablar.
Qeddi eyilmiş bu qırmızıbaş kişi lap yazıqlaşmışdı...
Qalan qaçqınlar yavaş-yavaş mehmanxananın qapısı ağzına yığışırdılar. Çoxu dinmir, yalnız şeylere, mebel maşınına baxırdı...
Şeyleri yükleyib qurtaran kimi esebleşmiş Leoni Vaqner dedi:
– He, indi helelik! Ya da qud bay! – O, heyecanlı-heyecanlı güldü.–Ya da adye! İndi hamısı bir-birine qarışıb, adam özü de çaşıb qalır!
O, qapıda dayananların bezilerine el verdi:
– Oradakı qohumlarımız, – dedi. – Onlar eledi. Bize qalsa, heç vaxt...
Leoni bir azdan sesini kesdi. Doktor Ernst Zaydenbaum elini onun çiynine qoydu:
– Eybi yoxdur,–dedi,–kiminin bexti getirir, kimininki de yox...
– Çoxununku getirmir!–Mühacir Vizenhof elave etdi.–Eybi yoxdur, yaxşı yol!
Yozef Ştern, Ravik, Morozov ve bir neçe neferle vidalaşdı. Günahkar bir tebessümle gülümseyirdi, ele bil, elinde saxta pul tutulmuşdu:
–

<< 1 ... 368 369 [370] 371 372 ... 402 >>