telesdirmişdi. İndi de onu müzakire edirdiler. Heyif, bir az da qalardılar! Qalıb bütün bu işlerin sonunu görseler, lap fin (29) olardı! Onlara ne olası idi ki? Ax, bu sefirlik! Amerika ki biterefdir! Heyif!
Etir qoxusu. Berbezek. Bir-birine göz vuran brilyantlar. Bir az bundan qabaq «Maksim» restoranında oturmuşdular. Dollarla ne ucuz düşürmüş! Axırda da «Karton 29», «Pol Roje 28» içdiler. İndi de gemi... Gedib barda oturacaq, «Trik-Trak» oynayacaq, bir neçe qedeh de viski içecekler...Ancaq konsulluqların qabağında indi ne qeder ümidsiz adam dayanıb, ölüm qorxusu da başlarının üstünü alıb ve artıq getmeye hazırlaşan emekdaşlar, ya da xırdaca bir memur herbi sehra mehkemesi kimi hökm verir, başını bulayır: «Yox! Viza olmayacaq Yox, mümkün deyil!» Belelikle de, bu sessiz-semirsiz günahsızlara sessiz-semirsiz ölüm hökmü oxunurdu. Ravik diqqetle gemiye baxdı. O, indi adi gemilikden çıxıb, Nuhun gemisine dönmüşdü. Çox yüngül idi ve tufan qopmamış getmek isteyirdi. Bu tufandan bir defe yaxa qurtarmışdı. Ancaq bu defe çetin idi...
– Vaxtdır, Ket.
– Vaxtdır? Elvida, Ravik!
– Elvida, Ket.
– Bir-birimize yalan satmağa ehtiyac yoxdur, elemi?
– Eledir.
– Siz de gelin Amerikaya...
– Mütleq, Ket. Lap tezlikle...
–Elvida, Ravik! Çox sağ olun! İndise gedirem... Göyerteden el eleyeceyem. Gemi terpenene kimi gözleyin, mene el eleyin.
– Yaxşı, Ket.
O, asta-asta, gücle sezilecek qeder lenger vura-vura gemiye qalxdı. Yanınca gedenlerin hamısından arıq idi, şax idi ve sanki, bedeninde et deyilen şey qalmamışdı, labüd ölümün qüsse dolu gözelliyine bürünüb gedirdi... Üz-gözünden cesaret yağırdı, başı misirlilerin tunc pişik heykelinin başına oxşayırdı, ferqi birce onda idi ki, bunun üzünde cizgiler, heyat nişanesi, gözler vardı...
Axırıncı sernişinler... Qan-tere batmış bir yehudi xez paltosunu qoltuğuna vurub, az qalır ağlı başından çıxsın, iki hambal da onun yükünü getirir... O gah yüyürür, gah da dayanıb qışqırırdı. Axırıncı amerikalılar da geldiler. Pillekenleri

<< 1 ... 374 375 [376] 377 378 ... 402 >>