yavaş-yavaş çekdiler. Raviki qeribe bir hiss bürüdü. Pillekenler, sanki, ebedilik yığıldı... Bu da sonu! Su terpendi. Serhed... İkice metr su yolundan sonra Amerika ile Avropa serhedi başlayır. Heyatla felaketin serhedi...
Ravik gözleri ile Keti axtardı ve o deqiqe de tapdı. Göyertede dayanıb el eleyirdi. Ravik de elini yelletdi...
Deyesen, gemi asta-asta terpendi. Sanki, sahil özü geri çekildi. Lap azca... heç hiss olunmadı da... Ve dümağ gemi birden-bire sahilden qopdu, qaranlıq semanın qoynundakı qaranlıq sularda elçatmaz uzaqlığa doğru süzdü. Ket daha görünmürdü. Sahilde qalanlar dinmez-söylemez, peşman-peşman, saxta tebessümle bir-birine baxdılar ve kimi telese-telese, kimi de tereddüdle oradan uzaqlaşdı.,.
Maşın qaranlıq gecede Parise teref üz qoymuşdu. Normandiyanın meyve bağları, hasarları bir-bir arxada qalırdı. Bedirlenmiş ay buludlu semadan asılmışdı. Gemi yaddan çıxmış, yalnız bu gece menzeresi, quru ot, yetişmiş alma etri, sükut ve bir de ebedi olan şeylerin hezin sedası qalmışdı...
Maşın, demek olar ki, sessiz gedirdi. Ele gedirdi ki, heç demezdin, onda bu ağırlıq var... Evler, kilseler, kendler, işıq gelen balaca kafeler, bistrolar, işıldayan çaylar, deyirmanlar bir-bir ötdü, qarşıda, sanki, sonu lap yaxındaca göyle birleşen bir düzenlik açıldı. Hemin düzenliyin üstünde qübbelenmiş sema de neheng balıqqulağının iç terefine oxşayırdı ve onun südrengli sedefinde ay mirvari kimi berq vururdu...
Her şey başa çatıb tamama yetmişdi. Ravik buna oxşar hissleri artıq bir defe keçirmişdi. Ancaq bu defeki hemişekinden aydın, hemişekinden güclü idi, ondan qaçmaq olmurdu, hissler onu caynağına alırdı. Heç özü de müqavimet göstermirdi.
Sanki, her şey çekisizlikde süzürdü... Gelecekle keçmiş görüşmüşdü. Ancaq onların ne bir arzusu, ne bir çekeceyi qalmışdı. İndi keçmiş de, gelecek de eyni idi, heç ne ile ferqlenmirdi. Üfüqler eynileşmiş ve hansı möcüzeli andasa heyat terezisinin gözleri de tarazlaşmışdı... Tale heç vaxt ona qarşı qoyulan cesaret hissinden

<< 1 ... 375 376 [377] 378 379 ... 402 >>