güclü olmayıb! Gördün, döze bilmirsen, o vaxt özünü öldürürsen. Yaxşı ki, adam bunu bilir. Ve bir de onu bilmek yaxşıdır ki, ne qeder nefesin gedib-gelir, heç ne itirilmeyib...
Ravik onu ne gözlediyini bilirdi. Hara getdiyini de bilirdi. Ve bir de onu bilirdi ki, sabah yene özünü qoruyacaq. Ancaq bu gece, itirilmiş zirvenin sahillerinden gelecek bedbextliyin qan qoxusuna belenmiş bir dünyaya qayıtdığı saatda her şey deyişib menasını itirmiş, bir-birine qarışmışdı. Tehlüke öz tehlükeliliyinde qalırdı, ancaq hele gelmemişdi. Tale özü hem qurban idi, hem de qurban qebul eden bir secdegah. Açılan sabah ise namelum bir dünya...
Her şey yaxşı idi. Olan da, olacaq da! Besi idi. Eger sonu çatıbsa, eybi yoxdur, qoy çatsın. Birini sevib itirmiş, başqasına da nifret edib öldürmüşdü. İkisinden de canı qurtarmışdı. Biri onun hiss ve duyğularını torpağa basdırmış, o biri ise keçmiş haqda xatireleri birdefelik söndürmüşdü. Daha heç neden nigarançılığı qalmamışdı. Ne bir arzusu, ne bir nifreti, ne de bir şikayeti vardı. Eger bununla tezeden nese başlayırdısa, eybi yoxdur, qoy başlasın. Onsuz da çox şey görüb-götürmüş, zeiflemek evezine, qüvvetlenmişdi, bir de başlayardı. Duman çekilmiş, iflic vuran yerler sağalmış, miskinlik güce çevrilmişdi. Her şey yaxşı olmuşdu...
Kanna çatmamış yolda çoxlu at gördü. Deste-deste atlar, atlar... Ay işığında kölgeye oxşayırdılar. Sonra da dörd cerge düzülmüş kişiler... Ellerinde de bağlama, kağız torba, çanta... Seferberlik başlanmışdı!
Demek olar ki, sesleri çıxmırdı. Heç kes oxumurdu. Danışan da yox idi. Bu kölge desteleri sessiz-semirsiz qaranlıq gecede yolun sağı ile addımlayırdı. Yolun solu ise maşınlara qalmışdı...
Ravik onları bir-bir ötdü. «Atlar,–deye üreyinden keçirdi.–Atlar! 1914-cü ildeki kimi... Tank görünmürdü. Atlar...»
Yanyurda çatanda dayandı, benzin tökdürdü. Balaca qesebenin pencerelerinden işıq gelirdi, ancaq sükuta qerq olmuşdu. Bir deste de gelib keçdi. Camaat onların arxasınca baxdı, heç kes de el elemedi...
– Men

<< 1 ... 376 377 [378] 379 380 ... 402 >>