çayı. Ucqar küçelerdeki qaynar heyat. Birbaşa «Zefer tağı»na çıxan dümdüz prospekt... «Zefer tağı»nın tutqun kölgesi Etual meydanının dumanlı işığından baş qaldırmışdı. Onun arxasında ise hele de sayrışan işıqları berq vuran «Yelisey çölleri»...
Ravik derinden nefes aldı. Şehere girdi ve birden gördü ki, Paris, doğrudan da, qaranlığa bürünür. Adda-budda xeste üzlü zülmetin lekeleri görünürdü, sanki, işım-işım işıldayan derinin üstüne qotur düşmüşdü. Reklamların gizlenqaç oynayan elvan işıqlarını bezi yerlerde sine-sine gelib onların titrek qırmızı, ağ, mavi renglerinin arasında gizlenmiş kölgeler udmuşdu. Küçelerin bir neçesi artıq kor olmuşdu. Sanki, qara-qara soxulcanlar oralara doluşub, bütün işartıların qabağını kesmişdiler. V Georq prospektinde birce işıq da yanmırdı, Monten prospektindekiler de artıq can verirdi. Geceler öz işıqları ile ulduzlara kemend atan evlerin çılpaq, bomboz fasadları gücle seçilirdi. III Emmanuil Viktor prospektinin yarısı qaranlığa bürünmüşdü, yarısı ise hele de işıqlı idi, deyerdin, bir terefini iflic vurmuş bedendir, can verir, yarısı ölüb, yarısı hele yaşayır. Xestelik yavaş-yavaş bütün şehere yayılırdı ve Ravik «Konkor» meydanına qayıdanda gördü ki, onun geniş qoynuna da ölüm sükutu çöküb.
Nazirliklerin binaları da bomboz görünürdü. İşıq boyunbağılar sınmış, dümağ köpüklü gecelerde reqs eden trionlar ve nereidalar öz delfinlerinin qoynunda bomboz, tutqun leke kimi düşüb qalmış, fevvarelerin suyu qurumuş, axar sular dayanmış ve ne vaxtlarsa işıq saçan obeliskin bozarmış kölgesi ebediyyetin hede-qorxu gelen neheng barmağı kimi getdikce qaranlıqlaşan semanın bağrına tuşlanmışdı. Hava hücumundan müdafie xidmetinin göy rengli zeif, gücle sezilen işıqları xırdaca mikroblar kimi şeherin canına daraşır, közere-közere kosmik verem kimi sessiz-semirsiz mehv olan Parisi bürüyürdü...
Ravik maşını tehvil verdi, taksiye minib «İnternasional»a geldi. Sahibenin oğlu qapının ağzına bir nerdivan qoyub, oradakı lampanı göy renglisi ile

<< 1 ... 378 379 [380] 381 382 ... 402 >>