Rengi saralmışdı. Üzden ressam Bottiçellinin melakelerine oxşayırdı, ancaq Blondel küçesi şivesinde danışırdı.
– Mende heç ne yoxdur, doktor.
– Lap yaxşı. İndi baxarıq.
– Doğru sözümdür, heç ne yoxdur.
– Daha yaxşı.
Bu anda Rolanda içeri girdi, Martaya baxdı. Qız o deqiqe susdu, qurcuxa-qurcuxa Ravike baxdı. Ravik onu çox diqqetle müayine etdi.
– Görürsünüz, doktor, heç ne yoxdur. Özünüz bilirsiniz ki, men çox ehtiyatlıyam.
Ravik dinmedi. Qız ise hey danışır, kekeleyir, tezeden başlayırdı. Ravik onun etini çertib, qanını da yoxladı.
– Sen xestesen, Marta, – dedi.
– Ne? – Qız dik atıldı. – Ola bilmez!
– Eledir...
Qız onun üzüne baxdı, birden barıt kimi açıldı, ne qeder söyüş bilirdise, yağdırdı:
– Eclaf! Eclaf köpek oğlu! Evvelce inanmadı. İblis imiş! Dedi ki, guya, telebedir, ele şey olsa, biler, tibb fakültesinde oxuyur... Ay eclaf!
– Bes niye qoyurdun?
– Qoyurdum ki? Her şey birce anda oldu. Dedi ki, telebedir...
Ravik başını buladı. Köhne söhbet idi... Tibb fakültesinin telebesi süzenek xesteliyine tutulur, özü özünü müaliceye başlayır. İki hefteden sonra yoxlatdırmadan deyir ki, sağaldım...
– Ne qeder çekecek, doktor?
– Altı hefte. – Ancaq bilirdi ki, daha çox çekecek.
– Altı hefte?
Demek, altı hefte pulsuz qalacaq! Göresen, xestexanaya gönderecekler?
– Xestexanada yatmalıyam?
– Baxarıq. Belke, sonralar evde müalice eleyesi olduq. Bu şertle ki, söz veresen...
– Söz verirem! Teki xestexanaya göndermeyin!
– Evvelce bir az yatmaq lazımdır. Başqa cür olmaz.
Qız yazıq-yazıq Ravikin üzüne baxdı. Bütün fahişeler xestexanadan qorxurdu. Orada nezaret çox ciddi idi. Başqa cür de ola bilmezdi. Evde qalanda, söz verseler de, bir-iki günden sonra gizlice çıxıb, özlerine pul qazanmaq, yoluxdurmaq üçünse kişi axtarırdılar.
Ravik onu sakitleşdirmek istedi:
– Xercini madam özü verecek.
– Bes men? Altı hefte pulsuz qalacağam. Özüme yenice tülkü derisinden palto almışdım. Pulunu az-az verirdim. Vaxtı keçecek... Her şey bitdi... – O ağladı.
– Gel,

<< 1 ... 37 38 [39] 40 41 ... 402 >>