deyişirdi. Qapının üstündeki işıqda mehmanxananın adı aydınca oxunurdu, ancaq indi göy rengli zeif işartıda sözün yarısı itmişdi ve «nasional» hissesi de gücle seçilirdi.
Sahibe onu gören kimi:
– Yaxşı ki, geldiniz,–dedi,–biri deli olub. Yeddinci otaqda. Otağı boşaltsa, yaxşıdır. Men mehmanxanada deli saxlayan deyilem.
– Belke, heç deli olmayıb, tutması var?
– Ferqi yoxdur! Delilerin yeri delixanadır. Özlerine de dedim. Elbette, çıxmaq istemirler. Adam ne oyunlardan çıxarmış?! Sakitleşmese, çıxaracağam. Bele olmaz, camaat yatmaq isteyir...
– Bu yaxınlarda biri «Rits»de deli olmuşdu. Özü de şahzade! Amerikanlar onun otağının üstünde dava salmışdılar...
– O başqa şeydir. Şahzade qarabasmadan deli olmuşdu. Bu, yaxşı şeydir. Ancaq bizimki ehtiyacdan deli olub.
Ravik diqqetle ona baxdı:
– Heyatdan başınız çıxır, madam!
– Çıxmalıdır. Men pis adam deyilem, qaçqınları qanadımın altına almışam... Hamısını... Pis elemirem ki! Düzdür, bundan qazanıram, ancaq lap az. Amma bütün günü qışqıran deliye dözmek olmaz. Sakitleşmese, çıxaracağam.
Bu, uşağı ne üçün yehudi olduqlarını soruşan qadın idi. Bir künce qoyulmuş çarpayıda oturub elleri ile gözünü tutmuşdu. Otaq çox işıqlı idi. Bütün lampalardan elave stolun üstünde iki şam da yandırılmışdı.
– Metbexböceyi,–deye qadın mızıldandı.–Metbexböceyi! Qapqara, yepyeke... Metbexböceyi... İşım-işım işıldayır... Odur, bax, küncde oturublar. Gör ne qederdir, min dene... Yox, sayı-hesabı yoxdur... İşığı yandırın... işıq... yoxsa gelecekler... işıq... işıq... bax, geldiler, geldiler...
Qadın qışqırıb günce qısıldı. Ayaqlarını yığışdırmış, ellerini de üzüne tutmuşdu. Gözleri şüşe kimi idi, az qalırdı hedeqesinden çıxsın.
Kişi onun ellerinden tutmaq istedi:
– Heç ne yoxdur, ezizim, küncde heç ne yoxdur...
– İşıq, işıq! Geldiler! Metbexböceyi!
– İşıq yanır, ezizim. Bir onlara bax! Hetta stolun üstünde şam yandırmışıq.
O, cib fenerini çıxarıb, işıqlı otağın işıq dolu künclerini bir az da işıqlandırdı.
– Görürsen, küncde heç ne

<< 1 ... 379 380 [381] 382 383 ... 402 >>