götüre bilmezdiler. Evvelce özü ile aparacağı, sonra da qalacaq şeylere baxdı. Atılmalısı çox az idi. Hemişe bu gün, ya sabah tutulacağını gözünün altına alıb yaşamışdı. Adyal da, palto da köhne dostları kimi yene ona heyan olacaqdı... Bir de içerisi ovulmuş medaldakı zeher... Onu özü ile alman konslagerine de aparmışdı, hemişe yanında olması o demek idi ki, istediyi anda özünü öldüre biler ve bu da onun dözümünü artırırdı. Medalı gizletdi. Yanında olsa, yaxşıdır! Adamı sakitleşdirir. Kim bilir, başına hele neler gelecek?! Yene gestaponun eline düşe bilerdi... Stolun üstünde yarım şüşe kalvados da qalmışdı. Bir qedeh içdi. «Fransa!–deye üreyinden keçirdi.–Heyatın dinclik ne olduğunu bilmeyen beş ili! Üç ay hebsxanada yatdı, gizlice qalıb yaşadı, dörd defe qovuldu, yene qayıtdı! Beşillik heyat! Pis heyat olmadı...»

XXXIII

Telefon seslendi. Yuxulu-yuxulu desteyi qaldırdı:
– Ravik!–Destekden ses geldi.
– Beli.
Joan idi.
– Gel!–Yavaş-yavaş, astadan danışırdı.–Tez gel, Ravik!
– Yox.
– Mütleq gel...
– Yox! Meni rahat burax. Tek deyilem. Gelmeyeceyem!
– Kömek ele...
– Heç bir kömek eleye bilmerem.
– Başıma iş gelib...–Ses qırıq-qırıq çıxırdı.– Mütleq... tez...
– Joan!–Ravikin sebri tükendi.–İndi artistlik vaxtı deyil! Bu teleni bir defe qurdun, men de düşdüm. İndi aldada bilmezsen! Menimle işin olmasın, get özüne ayrısını tap!
Cavab gözlemeyib desteyi yerine qoydu. Yatmaq istedi, ancaq bir şey çıxmadı. Telefon yene seslendi. Götürmedi. Aramsız zeng sesleri bu bomboz tenha keçenin bağrını delirdi. Yastığı götürüb telefonun üstüne qoydu. Boğuq ses bir az da eşidildi, sonra tamam kesildi.
Ravik gözledi. Sakitlik idi. Durub siqaret yandırdı. Ancaq lezzet almadı, onu söndürdü. Kalvadosun qalanı stolun üstünde idi. Bir qurtum alıb, şüşeni kenara qoydu. «Qehve yaxşıdır,– deye üreyinden keçirdi.– İsti qehve, yağ, teze köke...»
Sehere kimi işleyen bir bistro

<< 1 ... 381 382 [383] 384 385 ... 402 >>