tanıyırdı...
Saata baxdı. İkice saat yatmışdı, ancaq bütün yorğunluğu canından çıxmışdı. İkinci defe derin yuxuya gedib ezgin-üzgün oyanmağın menası yox idi. Vanna otağına keçib açarları burdu.
Qulağına ses geldi. Yene telefon idi? Açarları geri burdu. Qapı tıqqıldadı. Özü de onun qapısını döyürdüler.
Ravik hamam xalatını çiynine saldı. Qapı yene berkden döyüldü. Joan ola bilmezdi, yoxsa, içeri gelerdi. Qapının ceftesi vurulmamışdı. Açmağa tereddüd eledi. Eger polisdirse...
Qapını açdı. Astanada tanımadığı bir kişi dayanmışdı. Ancaq kimese oxşadırdı. Onun eyninde smokinq var idi.
– Doktor Ravik?
Ravik dinmeyib onu başdan-ayağa süzdü, sonra:
– Ne lazımdır?–deye soruşdu.
– Doktor Ravik sizsiniz?
– Yaxşısı budur, ne istediyinizi deyin...
– Eger doktor Raviksinizse, tecili Joan Madunun yanına gedin.
– Doğrudan?
– Bedbext hadise üz verib.
– Ne hadise? – deye Ravik gülümsedi. İnanmırdı.
– Silahla... Qesd olub..
– Deyib?–Ravik hele de gülümseyirdi. «Çox güman ki, bu zavallı heyvancığazı qorxutmaq üçün özünü vurmaq isteyib»,– deye üreyinden keçirdi.
– İlahi... o can üstedir...– kişi pıçıldadı,– gelin! Ölür... Men vurmuşam...
– Ne?!
– Beli... men...
Ravik xalatı tullayıb, paltarlarını götürdü.
– Taksi aşağıdadır?
– Maşınım var.
– Lenet şeytana!– Ravik xalatı tezeden çiynine atdı, çantasını, ayaqqabılarını, köyneyini ve penceyini götürdü. – Maşında geyerem. Getdik! Tez olun!

Maşın südrengli gece ile süzürdü. Şeher qaranlığa bürünmüşdü. Küçeler dumana, axar sehraya dönmüşdü, bir-birinden seçilmirdi... Herden mavi işıqlı tenha lampalar göze deyirdi. Maşın, sanki, suyun altı ile gedirdi...
Ravik köyneyini, ayaqqabılarını geydi, eynine taxıb geldiyi xalatı bürmeleyib bir künce dürtdü. Ne corab götürmüşdü, ne de qalstuk...
Nigaran baxışları qaranlıq geceye zillenmişdi. Sürücüden nese soruşmağın xeyri yoxdu. O bütün diqqetini toplayıb maşını berk sürürdü, gözlerini yoldan ayıra bilmezdi. Danışmağa vaxtı yox idi, çalışırdı ki, başqa maşınla

<< 1 ... 382 383 [384] 385 386 ... 402 >>