çağırın. Deyin ki, iki sanitar da gelsin. Tez olun!
– Mene ne olub?–Joan gücle danışırdı.
– Passi 27–43! – Ravik tekrar etdi.–Tez olun! Celd! Zeng eleyin!
– Mene ne olub... Ravik?
– Qorxulu heç ne yoxdur. Burada müayine etmek olmaz. Xestexanaya getmelisen...
Joan diqqetle ona baxdı. Üzündeki enlik-kirşan bir-birine qarışmışdı, gözlerine çekdiyi qara boya kirpiklerine süzülürdü, dodağındakı rengin yarısı da silinmişdi. Sifetinin bir terefinden Joan ucuz sirk telxeyine, bir terefinden de yaşı ötmüş yorğun-arğın fahişeye oxşayırdı. Saçları ise yene evvelki kimi parıldayırdı.
– Teşrih olunmaq istemirem,– deye o pıçıldadı.
– Baxarıq. Belke de, heç lazım gelmedi.
– Bundan...–O, sözünü axıra çatdırmadı.
– Yox.. Heç ne olmaz... Lazım gelen aletlerin hamısı oradadır.
– Aletler...
– Yoxlamaq üçündür. Men indi... Qorxma, ağrıtmayacaq...
İyne tesir elemişdi. Ravik ehtiyatla yaraya baxanda onun gözlerinde donub qalmış qorxu erimişdi. Kişi qayıtdı:
– Tecili yardım yola düşdü.
– Otey 13–57-ye zeng vurun. Xestexanadır, özüm danışacağam.
Kişi itaetle çıxdı.
– Kömek edeceksen?–Joan pıçıldadı.
– Bes nece...
– Ağrıdan qorxuram...
– Ağrı olmayacaq.
– Bacarmaram... Ağrıya döze bilmerem...–Onu yavaş-yavaş yuxu aparır, sesi batırdı.–Döze bilmerem...
Ravik gülle deyen yere baxdı. Qalın damarlara toxunmamışdı. Özü de içeride qalmışdı. Heç ne demedi. Yaranın ağzına kompres qoyub sarıdı. Qorxduğu şeyi Joana demedi...
– Seni çarpayıya kim uzandırdı? Özün geldin?
– O...
– Sen özün yeriye... bilirdin?
Tezeden qorxu çöken gözler ona zillendi, sanki, bir çüt bulanmış göl idi...
– Ne?.. Eledir? Men... yox... Ayağımı terpede bilmedim... Qıçım... Ne olub, Ravik?
– Heç ne... Bele olacağını bilirdim... Düzelecek.
Kişi qayıtdı:
– Xestexana.
Ravik telesik telefona teref getdi.
– Kimdir? Ejeni? Palata... Beli... Vebere de zeng eleyin.–Sonra yataq otağına teref boylanıb, yavaşdan elave eledi.–Hazırlayın, gelen kimi başlayacağıq. Tecili yardım çağırmışam... Bedbext

<< 1 ... 384 385 [386] 387 388 ... 402 >>