hadisedir... Beli, beli, eledir... Beli... On deqiqeye...
Desteyi asdı. Bir xeyli yerinden terpenmedi. Stol. Bir şüşe naneli araq. Adam lap iyrenir... Qedehler... Yumşaq, etirli siqaretler... Tfu! Lap o dehşetli filmlerde olduğu kimidir. Xalçanın üstünde de tapança... Qan lekesi... Heç heqiqete oxşamır... «Yox, niye özümü aldadıram, hamısı heqiqetdir! – İndi bildi ki, onu getiren kişi kimdir. Dümdüz çiyinleri olan pencek, lak vurub seliqe ile daranmış saçlar, yol uzunu eseblerine toxunan «Şevalye djOrse» etri, barmaqlarındakı üzük... Onda hede-qorxusuna lağ elediyi aktyor idi.–Yaxşı nişan alıb... Yox, heç nişan almayıb... Bele düz nişan almaq olmaz! Yalnız vurmaq istemeyende, bele deyer...»
Geri qayıtdı. Aktyor çarpayının yanında diz çökmüşdü. Beli, diz çökmüşdü. Başqa cur de ola bilmezdi. Ele hey danışır, sızıldayır, danışır... Ne dediyini özü de bilmir...
– Durun!
Kişi itaetle ayağa qalxdı. Qeyri-ixtiyari şalvarının dizlerini çırpdı. Ravik onun üzüne baxdı. Aktyor ağlayırdı. Birce bu çatmırdı!
– Vurmaq istemirdim, müsyö... And içirem! Vurmaq istemirdim... istemirdim... Tesadüfen... bedbextlik oldu... Kor bir tesadüf...
Ravikin üreyi bulandı. Kor tesadüf! İndice başlayacaq qafiye ile danışmağa!
– Bilirem. İndise aşağı düşün, tecili yardımı gözleyin.
Kişi nese demek istedi.
– Gedin! O lenete gelmiş lifti hazır saxlayın! Allah bilir, xereyi ora nece yerleşdireceyik...
– Mene kömek edeceksen, Ravik? – Joan yuxulu-yuxulu dillendi.
– He...–Ravikin sesinden ümidsizlik yağırdı.
– Geldin... Sen gelende rahat oluram...– Enlik-kirşanı qarışmış sifete tebessüm qondu.
– Ezizim, men...–Kişi qapının ağzından dillendi.
– Redd olun!–Ravik qışqırdı.–Redd olun, gedin!
Joan bir anlığa sakitce uzanıb qaldı. Sonra gözlerini açdı.
– O, sefehdir!– dedi. Qeribe de olsa, bu sözleri çox aydın teleffüz eledi.–Düz deyir, yazıq elece qorxutmaq isteyirdi.– Onun gözlerinde qeribe, demek olar ki, hiyleger bir ifade oynadı.–Heç men de inanmadım, daha da qızışdırdım...
– Sene

<< 1 ... 385 386 [387] 388 389 ... 402 >>