danışmaq olmaz..
– Özünden çıxardım... – Onun gözleri qıyıldı. – Gör axırı da ne oldu, Ravik... Menim heyatım... Vurmaq istemirdi... Deydi... Bele oldu...
Gözler yumuldu, tebessüm yoxa çıxdı. Ravik qapını dinşedi...

– Xereyi lifte yerleşdire bilmerik, çox dardır. Gerek, maili götürek.
– Pillekenlerdeki duracaqlardan keçire bilersiniz?
Sanitarlar çıxdılar.
– Belke de... Bir az qaldırsaq, keçer. Onu möhkem-möhkem bağlasaq, yaxşıdır.
Joanı berk-berk xereye sarıdılar. Alayuxulu idi, herden zarıyırdı. Sanitarlar onu götürüb çıxdılar.
– Açarınız var?–deye Ravik aktyordan soruşdu.
– Men... xeyr... Neye göre?
– Qapını bağlamaq üçün.
– Xeyr. Ancaq haradasa, buralarda olmalıdır.
– Tapın, qapını da bağlayın!–Sanitarlar artıq birinci duracağa çatmışdılar.–Tapancanı da götürün, yolda tullayarsınız.
– Men... men... polise gedeceyem, Yarası ağırdır?
– Beli.
Kişinin boyun-boğazından ter ele axırdı ki, deyerdin, derinin altında sudan başqa heç ne yoxdur. Qayıdıb otağa girdi.
Ravik xereyi düşüren sanitarların arxasınca getdi. Pillekenlerde elektrik lampaları vardı, üçce deqiqe yanıb, öz-özüne sönürdü. Onları yandırmaq üçün her mertebede bir düyme qoyulmuşdu. Sanitarlar düz pillekenleri rahat düşürdüler, döngelere çatanda ise veziyyet çetinleşirdi. Keçirmek üçün xereyi başları üzerine qaldırmalı olurdular. Divarlarda iri kölgeler oynaşırdı. «Ne vaxtsa bir defe de bele olmamışdımı? – Ravik üreyinden keçirdi. – Deyesen, haradasa görmüşem...» Yadına düşdü. Lap evveller, yeni tanış olanda Raçinskini bele aparırdılar...
Sanitarların ucadan danışmağına, xerek toxunduqca divardan qopan suvağın sesine qapılar açıldı ve onların arasından maraq dolu sifetler, dağınıq saçlar, pijamalar, yuxulu gözler, ilan zeheri kimi yamyaşıl, güllü, al-qırmızı ipek geceköynekleri göründü. İşıq yene söndü. Sanitarlar qaranlıqda donquldana-donquldana dayandılar:
– İşıq!
Ravik düymeni axtardı. Eli kiminse döşünü qarmaladı, üzüne nefes deydi, ayağı nese yumşaq şeye toxundu. İşıq yandı.

<< 1 ... 386 387 [388] 389 390 ... 402 >>