Saçları sarı renge boyanmış bir qadın gözlerini ona zillemişdi. Etli yanaqları qırış-qırış idi, üzüne çekdiyi koldkrem işıldayırdı, eli ile de min cür haşiyeli-bezekli ipek xalatının yaxasını tutmuşdu. Ele bil, piy basmış buldoq idi, yorğana bükmüşdüler...
– Ölüb? – deye qadının gözleri işıldadı.
– Xeyr.
Ravik yoluna davam etdi. Nese zingildedi, fınxırdı. Pişik imiş, ayağının altından sıçradı.
– Fifi!–Qadın gücle aşağı eyildi.–İlahi, Fifi, seni ayaqladılar?
Ravik aşağı düşdü. Xerek lenger vura-vura gedirdi..
Joanın yalnız başı görünürdü, sanitarların hereketine uyğun terpenirdi. Gözlerini seçe bilmirdi.
Axırıncı duracaq. İşıq yene söndü. Ravik yuxarı yüyürüb düymeni axtardı. Hemin anda lift xırıldaya-xırıldaya aşağı düşürdü. Sanki, işıq saça-saça göylerden enirdi. Qızıl suyuna çekilmiş meftil sebetin içinde aktyor dayanmışdı, xeyal kimi sessiz-semirsiz, Ravikin de, xereyin de yanından ötüb keçdi. Lifti yuxarıda tapıb minmişdi ki, onlara çatsın. Ağıllı terpenmişdi, ancaq nedense yerine düşmürdü, adama gülünc görünürdü...
Ravik başını qaldırdı. Canındakı esmece keçib getmişdi. Elleri de daha rezin elceklerin içinde terlemirdi. Onları düz iki defe deyişmişdi.
Veber onunla üzbeüz dayanmışdı.
– İsteyirsiniz Martoya zeng eleyin, Ravik. On beş deqiqeye buradadır. O işleyer, siz de assistentlik edersiniz.
– Xeyr, daha gecdir. Dayanıb kenardan baxa da bilmerem. Özüm elesem yaxşıdır.
Ravik derinden nefes aldı. Sakitleşmişdi. İşe başladı. Bu da deri... Dümağ... Joanın derisi... Öz-özüne dedi ki, hamının derisi kimidir. Qan... Joanın qanı... Hamının qanı kimidir... Tampon... Zedelenmiş ezele... Tampon.. Ehtiyatlı ol! Bir az da ireli... Gümüş sancağın zerresi... Saplar... Bir az da ireli... Gülle yeri! Qelpeler... Bir az da ireli! Gülle yeri gedir, hey gedir ve...
Ravik birden duruxdu. Yavaş-yavaş dikeldi.
– Baxın, Veber... Görürsünüzmü? Yeddinci feqere...
Veber yaraya teref eyildi:
– Veziyyet ağırdır...
– Ağırdır! Ümidsizdir... Heç ne elemek olmaz.
Ravik

<< 1 ... 387 388 [389] 390 391 ... 402 >>