ellerine baxdı. Onlar rezin elceklerin içinde titreyirdi. Bu eller qüvvetli idi, bacarıqlı idi, min defe yarıb, doğram-doğram olmuş bedenleri min defe tikmişdi... Bezen alınmasa da, ekseriyyeti yaxşı olmuşdu. Hetta bir neçe defe möcüze gösterib, «olmaz»ı «olar» elemişdi... Ancaq indi... indi... her şeyin onlardan asılı olduğu bir anda... eller aciz qalmışdı.... Heç ne eleye bilmezdi. Heç kes de bacarmazdı. Teşrihlik bir şey qalmamışdı... Dayanıb elece yaraya baxırdı. İsteseydi, Martonu çağırardı, ancaq o da bele deyecek...
– Heç ne elemek olmaz?–Veber soruşdu.
– Heçce ne... El deyse, daha da pisleşecek, zeifledecek... Görün gülle hara ilişib qalıb?! Çıxarmaq da olmaz...
Ekranın arxasından Ejeninin sesi geldi:
– Nebzi çox berk vurur! Qalxır! Yüz otuz!
Yaraya kölge qondu, ele bil, ona qara nefes deydi. Kofein iynesi elinde hazır idi...
– Koramin! Tez! Bihuşdarını kesin! İkinci iyneni vurdu.
– İndi necedir?
– Deyişmedi.
Joanın qanı hele de qurğuşun rengine çalırdı.
– Adrenalin iynesi, teneffüs aparatını hazırlayın.
Qanın rengi getdikce qaralırdı. Ele bil, bayırda buludlar sürünür, kölgesi yaranın üstüne düşürdü... Sanki, kimse pencerenin qarşısında dayanıb perdeleri salırdı.
– Qan...–Ravik ümidsiz-ümidsiz dillendi. – Qan vurmaq lazımdır. Ancaq qrupunu bilmirem.
Aparat yene işlemeye başladı.
– Ne oldu? Nebzi necedir? Xeyri olmadı?
– Düşür.. Yüz iyirmi... Zeifdir...
Heyat yavaş-yavaş qayıdırdı...
– İndi necedir? Ferq eledi?
– Deyişmir.
Bir az da gözledi.
– Bes indi? Deyişmedi?
– Yaxşıdır. Qaydasına düşdü.
Kölgeler çekildi. Yaranın kenarları yene qızarmağa başladı. Qan öz qan rengine düşürdü... Qan kimi de işleyirdi. Aparat da işleyirdi.
– Kirpikleri terpenir...–Ejeninin sesi eşidildi.
– Eybi yoxdur, qoyun ayılsın.
Ravik yaranı sarıdı.
– Nebzi necedir?
– Qaydasında.
Veber dillendi:
– Lap az qalmışdı...
Ravik hiss etdi ki, kirpikleri ağırlaşdı. Ter idi. İri-iri damcılar... Dikeldi. Aparat uğuldayırdı...
– Qoyun hele işlesin, – deye

<< 1 ... 388 389 [390] 391 392 ... 402 >>