Marta, – Rolanda dillendi.
– Meni bir de götürmeyecekler! Bilirem... – Marta hıçqırmağa başladı. – Bundan sonra götürmeyecekler! Heç vaxt götürmezler... Küçelerde qalacağam... Hamısını o eclaf eledi...
– Götüreceyik. Sen çox xeyir verirdin. Müşterilerin senden xoşu gelir.
– Doğrudan? – Marta başını qaldırdı.
– Elbette! Gel, gel...
Marta Rolanda ile getdi. Ravik onların arxasınca baxdı. Onu daha götürmeyecekler! Madam işini çox ehtiyatla tutan adam idi. Onun yeri, uzaqbaşı, Blondel küçesindeki ucuz fahişexanalar ola bilerdi. Sonra küçe fahişesi... Lap sonrası narkoman, xestexana, gül, ya da siqaret alveri... Bexti getirse, belke de, müftexor bir oğraşa rast gelecek, o da bunu döyecek, hesabına bir az yaşayandan sonra it kimi qovacaq...
«İnternosional» mehmanxanasının yemekxanası zirzemide idi. Buna göre de sakinleri ona «katakomba» deyirdiler. Gündüzler heyete baxan pencerelerin qalın, tutqun şüşesinden içeri zeif işıq süzülürdü. Qışda ise, gerek, hemişe lampa yandırılaydı. Bura, eyni zamanda, papiros çekmek, yazı yazmaq, iclas keçirmek üçün zal, hem de senedi olmayan mühacirlerin ehtiyat yolu idi. Polis gelende, onlar buradan heyetdeki qaraja keçir, oradan da küçeye çıxırdılar.
Ravik «Şehrizad» adlı gece barının qapıçısı Boris Morzovla «katakomba»nın küncünde oturmuşdu. Sahibe buranın adını «Palma zalı» qoymuşdu. Nazik qıçlı stolun üstündeki çellekde ekilmiş palma qurumuş, yarpaqları saralmışdı, lap axır nefesi idi... Morzov on beş il idi ki, Parisdeydi. Birinci Dünya müharibesinden qaçaq düşmüşdü ve «men qvardiya zabiti olmuşam», «zadegan neslindenem» – deye öyünen ruslardan deyildi.
Onlar şahmat oynayırdılar. «Katakomba» tamam boş idi, tekce bir stolun arxasında adamlar oturmuşdular. Onlar da içir, ucadan danışır, bütün vaxtı sağlıq deyirdiler.
Morozov esebileşerek onlara baxdı:
– Belke, sen bilesen, Ravik, bu, ne ses-küydür? O mühacirler niye gedib yatmırlar?
Ravik güldü:
– O günde oturan mühacirlerle elaqem yoxdur. Ora mehmanxananın faşist

<< 1 ... 38 39 [40] 41 42 ... 402 >>