stolun baş terefine gedib, orada xeyli dayandı. Heç ne haqda fikirleşmirdi. Gah aparata, gah da Joanın üzüne baxırdı. Joanın yanaqları seyriyirdi. Hele sağ idi. Vebere teref döndü:
– Şok olub. Qanından analize göndermek lazımdır. Haradan qan ala bilerik?
– Amerika qospitalından.
– Yaxşı, baxarıq. Kömeyi olmayacaq, ancaq bir az uzadar...–O, aparatı yoxladı.–Polise xeber vermeliyik?
– Beli, men indiye kimi vermeli idim. O deqiqe iki nefer gönderecekler ki, dindirsinler. Bunu isteyirsiniz?
– Xeyr.
– Yaxşı, onda sabah baxarıq.
–Aparatı dayandırın, Ejeni!
Joanın rengi yavaş-yavaş özüne gelirdi. Yanaqlarına xefif qızartı çökürdü. Nebzi qaydasında idi, zeif döyünse de, aydınca bilinirdi.
– Palataya aparın. Yanında özüm qalacağam...
Joan qımıldandı. Bir eli terpendi. Sağ eli idi. Solu terpede bilmirdi...
– Ravik...
– He...
–Teşrih eledin?
– Yox, Joan, lazım gelmedi. Yaranı yuduq, vessalam.
– Burada qalacaqsan?
– He.
Gözleri yumuldu, yuxu apardı. Ravik qapıya sarı getdi. Növbetçi tibb bacısına:
– Mene qehve getirin,–dedi.
– Bulka da?
– Xeyr, tekce qehve.
Qayıdıb pencereni açdı. Xoş, parlaq bir seher açılırdı. Damlardakı novalçanın üstüne qonmuş serçeler cikkildeşirdi. Ravik pencerenin qabağında oturub siqaret yandırdı, tüstünü çöle üfürdü.
Tibb bacısı qehve getirdi. Onu yanına qoyub içe-içe, «siqaret çeke-çeke pencereden baxdı. Geri dönende seherin parlaq işığına öyreşmiş gözleri qaraldı. Gelib Joana baxdı. Yatırdı. Üzünü yumuşdular, rengi avazımışdı. Dodaqları heç seçilmirdi.
İçinde qehvedanla fincan olan mecmeyini götürüb çıxdı, onu dehlizdeki stolun üstüne qoydu. Dehlizden mastika, qan-irin qoxusu geldi. Tibb bacısı bir vedre işlenmiş tenzif aparırdı... Haradasa tozsoran uğuldayırdı...
Joan qımıldandı. İndice ayılacaq! Ağrılar başlayacaq. Getdikce de keskinleşecek... Ya bir neçe saat, ya da bir neçe gün yaşayardı... Ağrılar o qeder keskinleşecek ki, daha iynenin de kömeyi olmayacaq...
Ravik iyne-derman getirmeye getdi. Qayıdanda Joan gözlerini

<< 1 ... 389 390 [391] 392 393 ... 402 >>