açdı. Ravik diqqetle ona baxdı.
– Başım ağrıyır...–Joan zeif sesle dillendi.
Ravik gözledi. Joan başını terpetmek istedi, sanki, kirpikleri ağırlaşmışdı, döndere bilmirdi. Birteher gözlerini Ravike teref çevirdi:
– Ele bil, qurğuşundur... – Joan getdikce ayılırdı. – Döze bilmirem...
Ravik iyne vurdu:
– İndi keçib geder.
– Evvelce bele ağrımırdı...–Başını terpetdi, gücle pıçıldadı.–Ravik... men ezab çekmek istemirem... Men... Söz ver ki, ezab çekmeye qoymayacaqsan... Nenem... Onu görmüşem... Ele olmaq istemirem... Heç ne kömek elemirdi... Söz ver...
– Söz verirem, Joan! Sen çox ezab çekmeyeceksen... Ağrı görmeyeceksen...
Joan dişlerini bir-birine sıxdı:
– Tez kesecek?
– He... Bu deqiqe.. Bir-ikice deqiqe...
– Qoluma... ne olub?
– Heç ne... İndi terpede bilmirsen... Yaxşı olacaq...
– Bes ayağım... sağ ayağım...
Ayağını terpetmek istedi, ancaq bacarmadı.
– O da beledir, Joan. Heç ne yoxdur, düzelecek...
Joan başını terpetdi.
– İsteyirdim... başqa cür... yaşayam...–deye pıçıldadı.
Ravik dinmedi. Ne desin? Belke de, doğrudan, ele idi... Kim istemirdi bunu?!
Joan başını yene narahatçılıqla terpetdi, yekneseq, iztirab dolu sesi eşidildi:
– Yaxşı ki... geldin... Sensiz halım nece olardı?!
– He...
«Eyni şey olardı,–deye ümidsiz-ümüdsiz üreyinden keçirdi.–Eyni şey olardı! Lap baytar hekimi de men eleyeni bacarardı. Kim olur olsun... Ömrümde tek birce defe bildiklerim, öyrendiklerim bele lazım oldu, onda da heç ne... Men elediklerimi istenilen ara hekimi de eleyerdi... Heç ne...»
Joan günorta her şeyi başa düşdü. Ravik demedi, özü qefil başa düşdü.
– Men şikest olmaq istemirem, Ravik... Ayaqlarıma ne olub... heç birini...
– Heçce ne... Ayağa duran kimi düzelecek, yeriyeçeksen...
– Dura... bilsem... Niye aldadırsan? Lazım deyil...
– Aldatmıram, Joan.
– Yox, ele demek senin borcundur... Qoyma meni böyrü üste qalmağa! Her yerim ağrıyır... Söz ver...
– Söz verirem.
– Ağrılar güclenende derman ver... Nenem... beş gün... böyrü üste qaldı...

<< 1 ... 390 391 [392] 393 394 ... 402 >>