zarıdı... Men ele olmaq istemirem, Ravik...
– Olmayacaqsan! Sen ele ağrılar görmeyeceksen..
– Güclenende, tesirli derman ver… Birdefelik elesin… Mütleq ver… Lap istemesem de… Huşumu itirsem de… Bu, menim son arzumdur… Söz ver…
– Söz verirem! Ancaq ele derman lazım olmayacaq…
Gözlerindeki qorxu nişanesi yox oldu. Birden-bire ele sakitleşdi ki!
– Bunu… elemeye… haqqın var… – O pıçıldadı. – Sen olmasaydın… men indi yaşamazdım…
– Boş-boş danışma! Niye yaşamırdın?!
– Yox… Onda men… Sene birinci defe rast gelende… ne edeceyimi bilmirdim… Bu bir ili sen mene bağışladın… Sen bağışladın! – Başını yavaş-yavaş Ravike teref dönderdi. –Niye men senin yanında qalmadım, Rafik?!
– Günah mende oldu, Joan…
– Yox… günah… bilmirem….
Güneşin qızılı şefeqleri pencereni döyürdü. Perdeler salınmışdı, ancaq işıq yan-yöresinden içeri dolurdu. Joan dermanın tesirinden yarıyuxulu idi. Evvelki Joandan nişane qalmamışdı. Ele bil, bir-iki saatın içinde ac canavarlar onu didib parçalamışdı. Bedeni adyalın altında yumağa dönmüşdü, müqavimet hissi sönüb getmişdi. Gah yatır, gah ayılır, gah huşunu itirir, gah da lap aydınca danışırdı. Ağrılar keskinleşmişdi. Zarımağa başladı. Ravik iyne vurdu.
– Başım… – O mızıldandı. – Yaman ağrıyır…
Bir az keçenden sonra yene danışmağa başladı:
– İşıq… Çoxdur… Gözüm qamaşır…
Ravik gedib jalüzü aşağı buraxdı, perdeni kip çekdi. Otaq qaranlıqlaşdı. Qayıdıb çarpayının yanında oturdu.
Joanın dodaqları terpendi:
– Ne çox çekdi… Döze bilmirem, Ravik…
– Bir-iki deqiqe de döz.
Joan sakitleşdi. Qolları adyalın üstüne düşmüşdü.
– Sene… çox şey… demeliyem…
– Sonra deyersen, Joan.
– Yox… indi…. Gec olar… Çox şeyi başa… salardım…
– Mene ele gelir, lazım olanları bilirem, Joan!
– Bilirsen…?
– Deyesen…
Ravik birden onun bedeninin qıc olduğunu gördü. Her iki qıçını iflic vurmuşdu. İndi de qollarını… Sinesi hele qalxıb-düşürdü.
– Özün bilirsen… men hemişe… seninle…
– Bilirem, Joan!
– Qalanlar... hamısı... boş şey... idi...
– He, bilirem...
Joan

<< 1 ... 391 392 [393] 394 395 ... 402 >>