duruxdu. Gücle nefes alırdı.
– Qeribedir...–deye lap astadan pıçıldadı.–Seven adam da… ölermiş...
Ravik ona teref eyildi. İndi bir qaranlıq qalmışdı, bir de Joanın sifeti...
– Sene... yaxşı... olmadım...–Joan pıçıldadı.
– Sen menim heyatım idin!
– Men... isteyirem... ellerimi... Seni quçaqlamaq... isteyirem... Qollarım... qalxmır...
Ravik gördü ki, o bütün varlığı ile qollarını qaldırmaq isteyir.
– Sen menim qollarımın arasındasan,–dedi.–Men de senin...
Joan bir anlığa heç nefes de çekmedi. Gözleri yumulmuşdu, onları açdı. Bebekleri böyümüşdü. Ravik bilmedi, Joan onu görür, ya yox...
– Ti amo! (30) – deye pıçıldadı.
O, indi uşaqlıq çağlarının dilinde danışırdı. Ele yorulmuşdu ki, başqa dilde danışa bilmezdi. Ravik onun hereketsiz ellerini ovcuna aldı. Sanki, içinde nese qırılıb düşdü.
– Sen mene heyat verdin, Joan! – Bu sözleri uzaqlara zillenmiş gözlere deyirdi. – Sen mene heyat verdin! Men daş kimi bir şey idim... Meni yaşadan sen oldun!
– Mi ami? (31)
Bu sual, bütün günü oynayıb elden düşmüş uşağı yatmaq üçün yerine uzadanda verilen sual idi...
– Sevmek nedir ki, Joan? Yox, sevmek çox azdır... Bu birce terefidir... Deryadan bir damladır... Ağacdan bir yarpaqdır... O, nedir ki!
–Sono stata... sempre con te (32)…
Ravik onun ellerinden tutmuşdu. O ellerden ki, artıq heç ne hiss elemirdi...
– Sen de hemişe menimle olmusan,–dedi ve hiss elemedi ki, birden-bire almanca danışmağa başladı.–Sen hemişe menimle olmusan... Sevende de, nifret edende de, bigane qalanda da... hemişe ele olub. Sen hemişe qelbimde olmusan...
Bu vaxta kimi bir-biri ile ecnebi dillerde danışmışdılar. İndi birinci defe, heç birinin de xeberi olmadan, here öz ana dilinde danışırdı. Sözlerin bend-beresi dağılmışdı ve bir-birini hemişekinden de yaxşı başa düşürdüler.
– Baciami…(33)
Ravik onun od tutub alışan qupquru dodaqlarından öpdü.
– Sen hemişe menimle olmusan, Joan, hemişe...
– Sono stata… perduta… senza di te…(34)
– Men de sensiz yetim qalardım. Sen menim gözümün işığı

<< 1 ... 392 393 [394] 395 396 ... 402 >>