idin... Heyatımın şirini de sen oldun, acısı da... Sen meni qeflet yuxusundan oyatdın, hem özünü mene bağışladın, hem de meni özüme qaytardın!
Joan bir neçe deqiqe hereketsiz qaldı. Ravik onun üzüne baxdı. Bütün ezalar ölmüşdü, yaşayan tekce gözleri, dodaqları ve bir de nefesi idi. Bildi ki, iflic yavaş-yavaş nefes tellerini de vurur... Daha danışa bilmedi, tengnefes oldu, dişleri şaqqıldadı, üz-gözü eyildi. Ölümle döyüşürdü. Boğazı qıc olmuşdu, nese demek istedi, dodaqları titredi. Sonra xırıldadı... Dehşetle xırıldadı ve axır ki, ses çıxdı:
– Kömek ele! Kömek! İndi...
İyne elinde hazır idi...
Onu yavaş-yavaş, ezab çeke-çeke, boğula-boğula ölmeye qoymazdı! Boş yere niye ezab çeksin! İndi onu yalnız ve yalnız ağrılar gözleyirdi! Kim bilir, neçe saat çekerdi...
Joanın kirpikleri terpendi. Sonra sakitleşdi. Dodaqları yumuldu. Nefesi de dayandı...
Ravik gedib perdeleri geri çekdi, jalüzü qaldırdı. Joanın yanına qayıtdı. O donmuş sifet heç demezdin Joanındır...
Qapını bağlayıb, qebul otağına getdi. Ejeni xestelik tarixçelerini vereqleyirdi.
– On ikinci palatadakı xeste öldü, Ejeni.
O, gözlerini kağızlardan ayırmadan başını terpetdi.
– Doktor Veber otağındadır?
– Deyesen...
Ravik dehlizle gedende gördü ki, bezi otaqların qapısı açıqdır. Veberin otağına teref addımladı.
– On ikinci palatadakı xeste öldü, Veber. Polise xeber vere bilersiniz.
Veber heç başını da qaldırmadı:
– Polisin indi bundan da vacib işleri var...
– Ne?
Veber «Matyen» qezetinin xüsusi buraxılışına işare etdi. Alman qoşunları Polşaya girmişdi.
– Nazirlikden dediler ki, müharibe elan olunacaq.
Ravik qezeti yerine qoydu:
– Başladı, Veber...
– Beli! Bu da sonu! Yazıq Fransa...
Ravik bir az da oturdu. Her şey daha öz menasını itirmişdi.
– Tekce Fransa deyil... Çox şeydir, Veber...
Veber döyüke-döyüke onun üzüne baxdı:
– Menim üçün Fransa demekdir. Meger bu azdır?
Ravik cavab vermedi.
– Neylemek fikrindesiniz?–deye bir azdan soruşdu.
– Bilmirem. Yeqin ki, öz polkuma gecedeyem.

<< 1 ... 393 394 [395] 396 397 ... 402 >>