Bura da, o, qeyri-müeyyen terzde elini yelletdi – kimese qalar...
– Heç kese vermeyin. Müharibede qospital çox lazım olur. Sizi aparmazlar.
– Qalmaq istemirem.
Ravik etrafına baxdı:
– Bu gün burada axırıncı günümdür,–dedi.–Mene ele gelir, her şey qaydasındadır. Uşaqlıqdan elediyimiz teşrih müveffeqiyyetli oldu, öd kisesini kesdiyimiz de sağalır. Xerçenge elac yoxdur, tezeden teşrih elemeyin ne menası?! Vessalam...
– Niye?–Veber yorğun-yorğun dillendi.–Niye axırıncı gününüz olur?
– Müharibe olan kimi bizi hebs edecekler.–Ravik gördü ki, Veber nese demek isteyir, ancaq imkan vermedi.–Gelin mübahise elemeyek. Olmalıdır ve ona göre de olacaq!
Veber oturdu:
– Daha heç ne deye bilmerem. Belke de, ele olacaq. Ya da bizimkiler müharibe elemedi, teslim oldu... Bilmek olmaz...
Ravik ayağa durdu:
– Tutulmasam, axşam geleceyem. Sekkizde.
– Oldu.
Ravik çıxdı. Qebul otağında aktyoru gördü. Onu tamam unutmuşdu. Kişi onu gören kimi sıçrayıb qalxdı:
– Veziyyeti necedir?
– Öldü.
Kişi döyüke-döyüke qaldı:
– Öldü?!–Üreyini tutub sentirledi.
«Eclafın artistlik elemeyine bax!–Ravik üreyinden keçirdi.–Yeqin, buna oxşar rolları çox oynayıb, öz başına gelende de rola girir. Ancaq, belke de, doğrudan, üreyi ağrıdı, senetinden gelen jestler ise onun heqiqi iztirablarını bele gülünc hala salır...»
– Onu göre bilerem?
– Ne üçün?
– Ona bir de baxmalıyam!–Kişi ellerini üreyinin üstüne qoydu. Elinde ipek lentli açıq qehveyi şlyapa tutmuşdu.–Başa düşün! Men...
Onun gözleri yaşardı.
– Bura baxın, – Ravikin sebri tükendi, – yaxşısı budur, redd olun! O ölüb, tezeden dirilde bilmezsiniz. O iztirablarınızı da özünüze saxlayın! Cehennem olun! Heç kimin marağı yoxdur ki, size bir il iş kessinler, ya da ruhi xeste kimi buraxsınlar... Onsuz da bir neçe ilden sonra ele getirmek üçün başqa qadınların yanında bununla öyünecek, «men, men» deyeceksiniz! Redd olun, axmağın biri axmaq!
Aktyoru qapıya teref iteledi. O, bir az dartındı... Qapıya çatanda geri döndü:
– Daşürekli eclaf! Sales

<< 1 ... 394 395 [396] 397 398 ... 402 >>