boches!
Küçeler adamla dolu idi. Onlar deste-deste yığışıb herislikle reklam-qezetin tez-tez qaçan herflerini izleyirdiler. Ravik Lüksemburq parkına getdi. Tutulmamışdan qabaq bir neçe saat tek qalmaq isteyirdi.
Bağ bomboş idi ve qızmar avqust güneşinin tellerine bürünmüşdü. Ağaclar artıq payız nefesini duyurdu. Ancaq bu nefesden solğunluq deyil, yetginlik etri gelirdi. Güneşin özü de qızılı-mavi renge çalırdı ve deyerdin, yayın sonuncu ipek bayrağıdır.
Ravik çox oturdu. Gördü ki, güneşin rengi deyişir, kölgeler uzanmağa başlayır. Bilirdi ki, azadlığın son saatlarıdır. Müharibe elan edilenden sonra «İnternasional»ın sahibesi daha heç kesi saxlaya bilmeyecek. Rolandanı xatırladı. Daha o da kömek eleye bilmezdi. Heçce kes... Bir yana qaçmaq istese de, casus kimi tutulardı...
Axşam düşene kimi oturdu. Kederli deyildi. Keçmiş xatireler bir-bir gelib gözleri önünden keçdi. Suretler ve iller... Lap axırda da Joanın donmuş sifeti...
Saat yeddide durdu. Bilirdi ki, bu qaranlıq parkdan getmek, azadlığın son saatlarından ayrılmaq demekdir. Ele küçeye çıxan kimi qezetlerin xüsusi buraxılış nömrelerini aldı. Müharibe elan edilmişdi!
Bistrolardan birine girdi, bir az oturdu. Ancaq içeride radio yox idi. Sonra xestexanaya yollandı. Veber onun qabağına geldi:
– Qeyser kesiyi elemek lazımdır. İndice getiribler. Eleyersiniz?
– Elbette!
Paltarını deyişmeye getdi. Yolda Ejeniye rast geldi. O, Raviki görende duruxdu.
– Deyesen, meni daha gözlemirdiniz, Ejeni?
– Xeyr...– deye qız onu qeribe nezerlerle süzdü, sonra telesik yanından keçib getdi.
Qeyser gesiyi Ravik üçün su içmek kimi bir şey idi ve elüstü eledi. Bir neçe defe Ejeninin baxışlarını öz üzerinde duydu. Çox teeccüblendi. Göresen, niye bele baxırdı?!
Çağa çığırdı. Onu yudular. Ravik körpenin qıpqırmızı sifetine, xırdaca ellerine baxdı. «Biz bu dünyaya tebessümle gelmirik!» – deye üreyinden keçirdi. Çağanı tibb bacısına verdi. Oğlan idi...
– Kim bilir, hansı müharibe üçün dünyaya gelib...–deye Ravik yuyunmağa

<< 1 ... 395 396 [397] 398 399 ... 402 >>