tökülmürsen?
– Beleleri heç! Menim işim başqaları iledir.
Küncdeki stoldan ispanca sözler eşidildi. Onların beşi de ayağa qalxıb üç defe «Viva» (3) dedi. Qedehleri cingilti ile stolun üstüne qoyub, esgeri addımlarla zaldan çıxdılar.
– Az qaldı, bu cür gözel kalvadosu onun üzüne çırpım, – Morozov qedehi götürüb başına çekdi. – İndi Avropada beleleri ağalıq eleyir. Göresen, biz de keçmişde bunlar kimi balqabaq olmuşuq?
– Olmuşuq...
Onlar, texminen, bir saat oynadılar. Birden Morozov başını qaldırdı:
– Çarlz gelir, – dedi, – deyesen, seninle işim var.
Ravik de başını qaldırdı. Növbetçinin yanıda el buyruqçusu işleyen oğlan onlara teref gelirdi. Elinde balaca bir bağlama vardı.
– Bu, size çatacaq, – dedi.
– Mene? – Ravik bağlamaya baxdı. Lap balaca idi ve nazik kağıza bükülüb sarınmışdı. Üstünde ünvan yazılmamışdı.
– Mene bağlama gelesi deyil, sehv düşüb. Kim getirdi?
– Bir qadın... xanım... – oğlan kekeledi.
– Qadın, yoxsa xanım? – Morozov soruşdu.
– Bele... yeni hem ondan, hem de bundan...
Morozov güldü:
– Sen ne ferasetli oğlan imişsen!
– Burada ad yazılmayıb. Özü dedi ki, mene çatacaq?
– Ele demedi... Ad çekmedi... Dedi ki, burada yaşayan hekime ver. Siz o xanımı tanıyırsınız.
– Özü dedi?
– Xeyr... – oğlan kekeledi, – bu yaxınlarda sizinle gece gelmişdi...
– Düz deyirsen, Çarlz, herden menimle buraya qadınlar gelir. Ancaq yadında saxla ki, ağzımöhkemlik mehmanxana işçisinin birinci vezifesidir. Ağzıyırtıqlıq bu geniş dünyanın ince-mince kavalerleri üçündür.
– Bağlamanı aç, – Morzov söze qarışdı. – Seninki olmasa da, aç! Onsuz da fani dünyada bundan da beter günah işler tutmuşuq.
Ravik gülüb, bağlamanı açdı. Nese balaca bir şey idi. Gördü ki, o qadının otağında gördüyü ağacdan yonulmuş madonna fiqurudur. Fikre getdi. Adı ne idi? Madeline... Mad... Yox, yadından çıxmışdı. Nese buna oxşar idi. Kağızı bir de yoxladı. Mektub yox idi.
– Yaxşı, – oğlana teref döndü – düzdür, mene çatacaq.
Madonnanı stolun üstüne qoydu. O, şahmat fiqurlarından

<< 1 ... 43 44 [45] 46 47 ... 402 >>