bilersiniz.
– Hansı otaqdır?
– İyirmi yeddi.
– Adını da unutmuşam. Nece idi?
Kişi heç teeccüblenmedi:
– Madu. Joan Madu. – Sonra elave etdi: – İnanmıram, bu esl adıdır. Deyesen, texellüsüdür.
– Nece yeni texellüsüdür?
– Bizde aktrisa kimi qeyd olunub. Ele deyil?
– Bilmirem. Men bir aktyor tanıyırdım, adını Qustav Şmidt deyirdi. Esl adı Aleksandr Mari Qraf fon Sambona idi. Qustav Şmidti texellüs götürmüşdü. Heç aktyor texellüsüne oxşamır. Düz demirem?
Kişi teslim olmaq istemedi:
– İndi bele şeyler çox olur, – dedi.
– O qeder de çox olmur. Tarixine baxsanız, görersiniz ki, biz çox sakit bir zemanede yaşayırıq.
– Teşekkür edirem, mene bes eleyir.
– Mene de! Ancaq insan, gerek, her şeyde teselli axtarsın. İyirmi yeddi dediniz?
– Beli, müsyö.
Ravik qapını döydü. Cavab gelmedi. Bir de döyende boğuq ses eşidildi. Açan kimi qadını gördü. Divarın yanındakı çarpayıda oturmuşdu, başını ağır-ağır qaldırdı. Geyinib-keçinmişdi. Eynindeki onda Ravikin gördüyü göy paltar idi. Belke de, başı-gözü dağınıq, xalatda uzanmış olsaydı, bele tenha, bele yalqız görünmezdi. İndi heç bir sebeb olmadan, boş yere, yalnız adet xatirine bele geyinib-keçinmesi Ravikin üreyini göynetdi. Bu, ona yaxşı tanış idi: yüzlerle adamın belece oturduğunu, yüzlerle qaçqının bu cür qeribliyini, qemginliyini çox görmüşdü. Miskin bir teselli idi, bele oturub ne edeceklerini bilmirdiler ve onları yaşadan da adetler idi.
Qapını arxasınca çekdi.
– Çox güman ki, mane olmadım, – dedi ve o deqiqe de hiss eledi ki, bu sözlerin yeri deyildi. Bundan sonra qadına ne mane ola bilerdi? Mane olmalı bir şey qalmamışdı.
Şlyapasını stolun üstüne qoydu.
– İşleri yoluna qoya bildiniz?
– Beli. Çox deyildi…
– Çetin olmadı ki?
– Xeyr.
Otaqdakı yegane kresloya oturdu. Kreslonun yayları cırıldadı ve Ravik hiss eledi ki, biri qırılıb.
– Getmek isteyirdiniz? – Ravik soruşdu.
– Beli… Ne vaxt olsa… Sonra… Gedesi yerim de yoxdur. Ele-bele… Özge neyleyesiyem ki?
– Heç ne. Düz eleyirsiniz. Helelik bele lazımdır.

<< 1 ... 45 46 [47] 48 49 ... 402 >>