Men de sizin kimi…
– Men yaxşı yoldaş deyilem.
– Niye? – Ravik etiraz etdi. – Yemek üçün ela yoldaşlığınız var. Boşboğaz adamlardan, ucadan danışanlardan zehlem gedir.
O, Alberte teref baxdı. Hemin anda qırmızı şlyapalı qadın elindeki çetiri stola vura-vura ucadan ne üçün eclaf olduğunu ona başa salırıdı. Albert ise sebirle qulaq asır, heç neyi vecine almırdı.
Joan xefifce gülümsedi:
– Men ele şeyi bacarmaram.
– Budur, yene getirdiler. İndi başlayaq, yoxsa evvelce bir siqaret çekek?
– Siqaret yaxşıdır.
– Oldu. Bu gün yaxşısını götürmüşem. Ondakı qara tenbeki deyil…
Qadının siqaretini yandırdı. Joan geri söykenib, derin bir qullab vurdu, diqqetle Ravike baxdı.
– Belece oturmaq ne yaxşıdır! – dedi ve Ravike birden ele geldi ki, o, indice ağlayacaq…
Qehveni «Kolize» kafesinde içdiler. «Yelisey çölleri»ne baxan böyük zal dolu idi ve onlar aşağıda – barda boş yer tapıb oturdular. Divarların yuxarı terefinde şüşe qefesler asılmışdı, içeride tutuquşular oturmuşdu, alabezek tropik quşlar ise o yan-bu yana uçuşurdular.
– İndi ne edeceyini fikirleşmisinizmi? – Ravik soruşdu.
– Xeyr, hele yox.
– Bura gelende müeyyen bir meqsediniz var idi?
Qadın tereddüd etdi:
– Xeyr, ele bir meqsedim yox idi.
– Soruşmaq xatirine soruşmuram.
– Bilirem. Deyirsiniz ki, nese işlese meşğul olmalıyam. Özüm de isteyirem. Her gün de fikirleşirem. Ancaq...
– Mehmanxana sahibi deyirdi ki, aktrisasınız. Men maraqlanmırdım, özü dedi... Adınızı soruşanda...
– Adımı unutmuşdunuz?
Ravik baxışlarını qaldırdı. Qadın da sakitce ona baxırdı.
– Beli. Kağız yadımdan çıxıb mehmanxanada qalmışdı. Ne qeder eledim, yadıma düşmedi.
– İndi bilirsiniz?
– Beli. Joan Madu.
– Men tanınmış aktrisa deyilem. Hemişe xırda rollarda çıxış etmişem. Axır zamanlar ise heç oynamamışam. Fransızca da yaxşı danışa bilmirem.
– Bes hansı dili yaxşı bilirsiniz?
– İtalyan dilini. Orada böyümüşem. Bir az da ingilisce, rumınca danışa bilirem. Atam rumın idi. Ölüb. Anam ise ingilisdir, hele de İtaliyada yaşayır.

<< 1 ... 48 49 [50] 51 52 ... 402 >>