yöneldi:
– Menimle gedek, – dedi, – sizin üçün bir şey fikirleşerik...
Onlar Etual meydanına çatdılar. Çenli-çiskinli havada bu meydan ele böyük görünürdü ki, deyerdin, ucu-bucağı yoxdur. Duman qatılaşmışdı ve yan-yörede çarpazlaşıb ayrılan küçeler daha seçilmirdi. Görünen yalnız bu neheng meydan, solğun işıqlı ara-sıra fenerler ve bir de «Zefer tağı»nın göylerde dumana qarışıb iten daş qüllesi idi. Qülle de, sanki, o çiskinli-dumanlı semanın direyi idi ve bu gecenin tenhalığında insanlığın son mezarını andıran namelum esgerin qebri üstündeki sönük meşeli qoynuna almışdı...
Onlar meydanı kese keçdiler. Ravik telesirdi. O qeder yorulmuşdu ki, fikirleşmeye de heyi qalmamışdı. Tekce qadının yüngül addım seslerini eşidirdi. Dinmez-söylemez onun ardınca geden qadın da başını sinesine eymiş, ellerini plaşının cibinde gizletmişdi ve birden Ravik bu meydanın tenhalığında hiss etdi ki, tanımadığı, bilmediyi bu qadın, qeribe de olsa, birce anlığa ona lap doğmalaşdı. Belke de, bunun sebebi ele tenhalığın özü, qadının da onun kimi qerib olması idi. Halbuki qadın onun üçün yad bir adamdır, görünür, illerin tenhalığı, qeribliyi onları yaxınlaşdırmışdı.
Ravik Tern meydanının arxasında, Varqam prospekti ile birleşen dar döngedeki balaca mehmanxanada qalırdı. Bina özü çox köhnelmişdi, ancaq girişindeki lövhe tezeydi: «İnternasional» oteli.
Zengi basdı.
– Boş otağınız var? – deye qapını açan oğlandan soruşdu. Oğlan yuxulu-yuxulu, küt nezerlerle onun üzüne baxdı.
– Növbetçi yoxdur, – nehayet, o kekeledi.
– Özüm görürem. Senden boş otaq soruşdum...
Oğlan tereddüdle çiyinlerini çekdi. Ravikin yanında qadın olduğunu görürdü, ancaq niye boş otaq soruşduğunu anlaya bilmirdi. Eşidib-bildiyine göre bele hallarda ikinci otaq lazım gelmirdi.
– Madam yatır. Oyatsam, meni qovar, – deye oğlan ayaqlarını bir-birine sürtdü.
– Yaxşı, onda özümüz baxarıq.
Ravik ona çaypulu vererek, açarı götürdü, qabağa düşüb, pillekenle qalxdı. Öz otağını açmamış qonşu qapıya baxdı. Astanada ayaqqabı

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 ... 402 >>