Ancaq yerini-yurdunu bilmirem.
Ravik onun dediklerinin çoxunu eşitmirdi. Yaman darıxırdı ve indi ne edeceyini de bilmirdi.
– Başqa heç ne elinizden gelmir? – deye nese demek xatirine soruşdu. – Oynadığınız xırda rolları demirem...
– Gelir. Ancaq onlar da bunun kimi şeylerdir... Oxumağı, oynamağı da bir az bilirem...
Ravik şübheli nezerlerle onu süzdü. Heç demezdin bele işler elinden gelir. Onda nese bir ölgünlük, mechulluq vardı ve gözegelimli deyildi. Heç aktrisaya da oxşamırdı. Halbuki bu, esassız söz deyildi.
– Bele şeyleri burada da elemek olar, – dedi, – bunun üçün fransız dilini gözel bilmek lazım deyil.
– Eledir. Ancaq, gerek, onu tapasan. Tanış olmayanda, çetindir.
Ravik birden Morozovu xatırladı. «Şehrizad»... Özüdür ki, var! Morozovun bele şeylerden başı çıxmalıdır. Bu fikir beynine yaman batdı. Onu bu nemli-yağışlı gecede bura getiren o olub, indi de qoy yaxasını ondan özü qurtarsın. Boris, evvel-axır, neye qadir olduğunu göstermeli idi.
– Rusca bilirsiniz? – deye soruşdu.
– Lap az. Bir-iki mahnı bilirem. Qaraçı mahnılarıdır. Rumın mahnılarına oxşayır. Niye soruşursunuz?
– Bele işlerden başı çıxan bir nefer tanıyıram. Belke, kömeyi deydi. Ünvanını vererem.
– Qorxuram bir şey çıxmasın. Teatr sahiblerini yaxşı tanıyıram, onlara demeyin xeyri yoxdur.
Ravik gördü ki, qadın onun bele asan yolla qurtarmağa çalışdığını duydu. Heqiqet olduğu üçün etiraz etdi:
– Men dediyim adam teatr sahibi deyil. «Şehrizad» restoranında qapıçıdır. Monmartrda rusların gece kulubudur.
– Qapıçı? – Joan Madu başını qaldırdı. – Bu, başqa mesele! Qapıçılar onlardan çox bilir. Buradan bir şey çıxar. Onu yaxından tanıyırsınız?
– Beli.
Qadının birden-bire bele işgüzar terzde danışması Raviki heyretlendirdi.
– Dostumdur. Adı da Boris Morzovdur, – dedi, – on ildir «Şehrizad»da işleyir. Onların proqramı çox böyükdür, tez-tez deyişir. Morozov inzibatçı ile yaxındır. «Şehrizad»da olmasa, başqa yerde bir şey tapar. İsteyirsiniz, gedin.
– Beli. Ne vaxt gedim?
– En yaxşısı

<< 1 ... 49 50 [51] 52 53 ... 402 >>