axşam saat doqquzdur. Onda iş olmur, size vaxt tapar. Özüm de deyerem.
Ravik Morzovun onu yaxşı qarşılayacağını bildiyi üçün evvelceden sevindi. Birden-bire özünde rahatlıq duydu. Hemişe hiss elediyi cüzi mesulliyet yoxa çıxdı. Bacardığını elemişdi, sonrasını özü bilerdi.
– Yorulmamışam, – dedi, – ancaq bilirem ki, menimle burada oturmaq size xoş deyil. Mene yazığınız geldiyi üçün çox sağ olun. Mehmanxanadan qoparıb derdimi dağıtdınız. Bu, menim üçün böyük şey oldu. Neçe gün idi ki, kelme kesmeye adam da yoxdu. İndice gedirem. Siz mene böyük yaxşılıq elediniz. Bu neçe günün hamısında... Yoxsa, axırım hara çıxardı?!
«İlahi! – Ravik üreyinden keçirdi. – İndi de bele başladı!» O, narahat halda baxışlarını şüşe qefeslere çevirdi. Orada bir göyerçin zorla tutuquşunun beline çıxmaq isteyirdi. Tutuquşu bu tenhalıqdan ele bezmişdi ki, heç qımıldanmadı, ona ehemiyyet vermeyib, tenbel-tenbel denlemekde davam etdi.
– Yazığı gelmek deyildi, – Ravik dillendi.
– Bes ne idi?
Göyerçin sürüşüb tutuquşunun belinden düşdü, leleklerini dimdiklemeye başladı. Tutuquşu da silkindi...
– İndi biz bu köhne, gözel «Armanaka»ınızı götürün. Nuş olsun! – Ravik badesini içdi. – Bele... İndi de bu heyvanxanadan sürüşek. Siz hele mehmanxanaya getmek istemirsiniz, ele deyilmi?
Joan Madu başını buladı.
– Yaxşı, onda hara geldi, gedek. Daha doğrusu, «Şehrizad»a... içerik... Bu, ikimize de lazımdır. Hem de oradakı hengamelere baxarsınız.
Gece saat üçe yaxın idi, onlar «Milan»ın qabağında dayanmışdılar.
– Yaxşı içe bildinizmi? – Ravik soruşdu.
– «Şehrizad»da olanda, ele bilirdim, besdir. Ancaq indi, bu qapıya baxanda, görürem ki, az olub.
– Elac tapılar. Belke, mehmanxanada bir şey oldu. Olmasa, meyxanaların birine girib alarıq. Gelin...
Qadın evvelce ona, sonra da qapıya baxdı:
– Gedek, – qetiyyetle dillendi, ancaq yerinden terpenmedi. – Ah, yene ora... O bomboş otağa...
– Men de sizinle yuxarı qalxaram. Bir şüşe de götürerik.
Qapıçı oyandı.
– İçmeye bir şeyiniz var? – Ravik

<< 1 ... 50 51 [52] 53 54 ... 402 >>