soyunmaq... her gün... Kime, neye lazımdır? Seher çağı da, gündüzler de birteher dözmek olur. Ancaq axşamlar...
– Bir meşğuliyyet tapmaq lazımdır, – Ravik siqaret yandırdı. – Heyif ki, Morozovu tapa bilmedik. Onun istirahet günü olduğunu bilmirdim. Sabah axşam gedin. Doqquz radelerinde... Bir şey tapacaq. Lap metbexde de olsa, işleyin. Onda geceler boş qalmazsınız. Özünüz bele istemirdiniz?
– Beli. – Joan dayandı, konyakını içib, çarpayının üstünde oturdu. – Her axşam gezmeye çıxırdım. Adam gezende, yaxşı olur. Ele ki, oturdun, sanki tavan başına uçur.
– Küçelerde başınıza bir iş gelmeyib ki? Heç sizi soyublar?
– Xeyr. Baxan kimi bilirler, mende soymağa bir şey yoxdur. – O, boş qedehi Ravike uzatdı. – Bes yalqızlıq? O qeder kiminlese söhbet elemek hesretinde olmuşam ki! Onda, en azı, bilirsen, sen de adamsan, daha boş-boşuna, menasız yere vurnuxmursan. En azı, gözlerin kimese baxır, kiminse gözlerini görür. Daha daşa-divara baxmırsan! En azı, başqa planete düşmüş adam kimi tek-tenha küçeleri dolaşmırsan... – Saçlarını geri atıb, Ravikin uzatdığı qedehi aldı. – Heç bilmirem, bunları niye danışıram. İstemirem, ancaq... Belke de, bu bir neçe günü susduğum üçün bele danışıram, belke de, bu axşam birinci defedir ki... – nedense dayandı. – Mene fikir vermeyin...
Men içmekle meşğulam, – Ravik tez dillendi. – Ne isteyirsiniz, danışın. Gece vaxtı heç kim eşitmez. Men özüm özüme qulaq asıram. Sabah her şey yaddan çıxıb gedecek. – O, geri söykendi. Haradansa su şırıltısı eşidildi, qızdırıcıdan ses geldi. Narın yağış damcıları hele de asta-asta pencereni döyecleyirdi...
– Qayıdıb işığı söndürende, – Joan sözüne davam etdi, – qaranlıq adamın üzüne qara perde çekir. Durub işığı yandırırsan, gözlerini bir nöqteye zilleyib baxır, hey baxırsan...
«Deyesen, serxoş olmuşam, – Ravik üreyinden keçirdi. – Bu gün yaman tez tutdu. Belke, ele otaq özü alaqaranlıqdır? Yoxsa, hem eledir, hem de bele? Bu, bayaqkı gözegelimsiz, rengi avazımış qadın deyil. Bax, bu da gözleri...

<< 1 ... 52 53 [54] 55 56 ... 402 >>