Sifeti... Nese mene baxır. Deyesen, kölgedir, beynimdeki zeif işıltıdır, onun üzüne düşür. Serxoşluğun ilk işartısı...»
Joanın dediklerini eşitmirdi. Onsuz da hamısını bilirdi, görmüşdü, daha bes idi. Yene tenhalıq – heyatın ebedi neqaret! O birileri ile müqayisede ne yaxşı idi, ne de pis. Ancaq ondan yaman çox danışırlar. Onsuz da adam gah hemişe tenha olur, gah da heç vaxt. Haradansa qulaqlarına skripka sesi geldi... Alatoranlıq... Budapeşt yamaclarında bağ... Şabalıd ağaclarının keskin qoxusu... Külek... Çiyinlerine terlan kimi qonmuş xeyallar... Gözleri qaranlıqda işıldayan xeyallar... Gündüzle bacara bilmeyen gece... Bütün qadınların gözel göründükleri an... Ve bir de qanadlarını kepenek kimi sermiş gece...
O, baxışlarını qaldırdı...
– Çox sağ olun! – Joan teşekkür eledi.
– Neye göre?
– Qulaq asmaya-asmaya meni danışdırdınız. Yaxşı oldu... Mene çox lazım idi...
Ravik başını terpetdi. Gördü ki, Joanın qedehi boşdur.
– Yaxşı, – dedi, – şüşedeki de size qalsın.
Ayağa durdu. Otaq... Qadıq... Vessalam... Ve bir de avazımış, ölgünleşmiş sifet...
– Gedirsiniz? – deye Joan yan-yöresine boylandı. Ele bil, otaqda kimse gizlenmişdi.
– Bu da Morozovun ünvanı. Adını da yazıram ki, birden yadınızdan çıxar. Sabah axşam doqquzda... – Ravik onu resept defterçesine yazdı, vereqi cırıb çamadanın üstüne qoydu.
Joan da durmuşdu. O, plaşını ve beretini götürdü. Ravik ona baxdı:
– Meni ötürmek lazım deyil, – dedi.
– Ötürmürem. Sadece olaraq, burda qalmaq istemirem. İndi heç qala bilmerem. İsteyirem, bir az gezem.
– Ancaq ne vaxtsa yene qayıtmalı olacaqsınız. Eyni şeydir... Niye qala bilmirsiniz? Her şey keçib gedib...
– İndi seher açılar. Qayıdanda açılmış olacaq. Onda asandır...
Ravik pencereye teref getdi. Yağış hele de yağırdı. Külek onun bomboz tellerini fanarların sarımtıl işığında yellendirirdi.
– Gelin bir qedeh de içek, sonra yatın. Bele havada gezmeye getmezler. – O, şüşeni götürdü. Qadın lap yanında dayanmışdı.
– Meni burada qoyma... – Joan bu sözleri

<< 1 ... 53 54 [55] 56 57 ... 402 >>