üstünde idi. Bu heç vaxt yadımdan çıxmır. Başa düşdüm ki, yer de bir ulduzdur, fırlanır. Bunu eşitmişdim, kitablarda oxumuşdum, ancaq görmemişdim. İndi birinci defe hiss eledim ki, doğrudan da, eledir. Yerin nehayetsiz bir boşluqda sessiz-semirsiz uçduğunu duydum. Bunu o qeder aydın hiss eledim ki, hetta sürüşüb yıxılmaqdan qorxdum. Belke de, derin yuxudan ayılıb hele özüme gelmemiş nehayetsiz semaya birden-bire baxdığım üçün bele oldu. Onda mene ele geldi ki, üstünde dayandığımız yer de çox etibarlı deyil. Ele o vaxtdan da heç möhkemlenmeyib... – Elindeki dolu qedehi içdi. – Bu, bezi şeyleri çetinleşdirse de, çox şeyi asanlaşdırır... – Joana teref baxdı. – Bilmirem, belke de, yatmısınız. Yorulmusunuzsa, heç cavab vermeyin.
– Hele yox. Beynimin harasısa hele oyaqdır. Hem oyaq, hem de buz kimi...
Ravik şüşeni döşemenin üstüne qoydu. Otağın isti havasından canına qeribe bir yorğunluq yayıldı. Kölgeler yene sayrışmağa başladı... Yad otaq... Gece... Bayırda ise yağışın uzaqlardan gelen tebil sesi kimi yekneseq şırıltısı... Sonsuzluğun lap qurtaracağında zeif işıq gelen bir koma... Nehayetsiz heçlikde közeren menasız bir işartı... Ve bir de gözünü zilleyib danışdığın bir sifet...
– Siz bunu heç hiss elemisiniz? – deye soruşdu.
Qadın bir anlığa susdu:
– Elemişem, – dedi. – Ancaq bele yox... Başqa cür... Günlerle kelme kesmeye adam olmayanda, geceler tek-tenha küçeleri dolaşanda... Her yerde harasa telesen, öz ev-eşiyi olan adamlar... Birce menim heç neyim yox idi. Sonra her şey yavaş-yavaş dumanlanmağa başladı, ele bil, boğulmuşdum, suyun altında, qeribe bir şeherde dolaşırdım.
Pillekenden addım sesleri eşidildi. Açar cingildedi, qapı çırpıldı. Sonra su şırıltısı geldi.
– Heç kesi tanımırsınızsa, onda niye Parisde qalırsınız? – deyen Ravik hiss eledi ki, yuxu onu yavaş-yavaş aparır.
– Bilmirem. Bes hara gedim?
– Qayıdası yeriniz yoxdur?
– Xeyr, gedesi yerim yoxdur.
Külek yağışı pencereye çırpırdı.
– Bes Parise neye gelmişdiniz?
Joan cavab vermedi. Ravike

<< 1 ... 57 58 [59] 60 61 ... 402 >>