ele geldi ki, o yatıb.
– Raçinski ile Parise ayrılmağa gelmişdik. – Qadının sonradan verdiyi bu cavab Raviki heyretlendirmedi. Adamın heyatında ele anlar olur ki, onu heç ne ile heyretlendirmek olmur. Üzbeüz otaqda bayaq gelen kişi öyümeye, qusmağa başladı. Onun boğuq iniltisi bura gelirdi.
– Bes onda niye bu hala düşdünüz? – Ravik soruşdu.
– Çünki o öldü. Öldü! Birden getdi! Qaytara bilmedim! Öldü! Heç ne eleye bilmedim! Başa düşmürsünüz? – Joan yerinde dirseklenib, diqqetle Ravike teref baxırdı.
«Çünki o, seni qabaqladı. Senden qabağa düşüb, seni tek qoydu». – Ravik üreyinden keçirdi.
– Men... Men, gerek, ona başqa cür olaydım... Men...
– Unudun getsin! Dünyada peşmançılıqdan menasız şey yoxdur. Onsuz da heç neyi geri qaytarmaq olmaz. Yoxsa, hamımız müqeddes olardıq. Heyat bize kamillik bexş elemeyib. Kamillerin yeri muzeydir!
Joan cavab vermedi. Ravik hiss etdi ki, o, qedehini içib tezeden uzandı. Fikirleşmeye yene nese var idi... Ancaq yorulmuşdu. Bir de onun üçün ne ferqi, yatmaq isteyirdi. Sabah teşrih etmeli idi, bunların ona dexli yoxdur. Elindeki boş qedehi şüşenin yanına qoydu: «Qeribedir... adamın başına neler gelmir!..»

VI

Ravik gelende Lüsyen Martine pencerenin qarşısında oturmuşdu.
O:
– He, necedir? – soruşdu. – Durub gezmek xoşunuza gelir?
Qız evvelce ona baxdı, sonra tutqun havaya göz gezdirdi, tezeden Ravike teref döndü.
– Çox pis havadır. – Yene Ravik dillendi.
– Niye? – Qız etiraz etdi. – Menim üçün yaxşıdır.
– Ne üçün?
– Ona göre ki, heç yere çıxası deyilem.
O, kresloda büzüşüb oturmuş, çiynine ucuz, pambıq bir kimono salmışdı. Seyrek dişleri olan arıq, çelimsiz bir qız idi. Ancaq bu anda o, Ravikin gözünde troyalı Yelenadan da gözel idi. Onun öz elleri ile xilas etdiyi heyat parçası idi. Ancaq çox da öyünmeye deymezdi, bundan qabaq birini itirmişdi. Belke, bundan sonra gelen de ele olacaqdı. Axırda bele-bele hamısını itirecek, özü de onlara

<< 1 ... 58 59 [60] 61 62 ... 402 >>