yox idi. Qapını iki defe tıqqıldatdı. Cavab gelmedi. Ehtiyatla desteyi burdu. Qapı bağlı idi.
– Dünen boş idi, – deye Ravik mızıldandı, – pencere terefden baxaq. Yeqin, sahibe özü bağlayıb. Qorxur ki, taxtabitiler qaçar.
Öz otağını açdı.
– Birce deqiqeliye oturun, – qırmızı örtüklü divanı gösterdi. – İndice gelirem.
Ravik eyvana çıxan qapını açdı, demir arakesmeni aşıb, o biri otağın eyvanına düşdü, qapını iteledi. O da bağlı idi. Kor-peşman geri qayıtdı.
– Bir şey çıxmadı. Size yer düzelde bilmedim.
Qadın divanın bir küncüne qısılmışdı.
– Olar, bir az da oturum?
Ravik diqqetle onu süzdü. Yorğunluqdan üz-gözü qırışmışdı. Adama ele geleirdi ki, daha yerinden terpene bilmeyecek.
– Qala da bilersiniz.
– Birce deqiqeliye...
– Buradaca yatın. En asan yolu budur.
Qadın, deyesen, onu eşitmedi. Asta-asta, demek olar ki, qeyri-ixtiyari başını buladı.
– Gerek, meni küçede qoyaydınız. İndi... deyesen... gede bilmeyeceyem...
– Men de ele fikirleşirem. Qalın, burada yatın. En yaxşısı budur. Sabah baxarıq.
Qadın onun üzüne baxdı:
– Men size...
– Allah xatirine... – Ravik onu qabaqladı, – mene mane olmursunuz. Hara gedeceyini bilmeyen adamların burada gecelediyi birinci defe deyil. Bu mehmanxana qaçqınlar üçündür. Bele şeyler burada her gün olur. Çarpayı sizin olsun, men ise divanda yataram. Öyreşmişem...
– Xeyr, xeyr! Men ele burada oturacağam. Buradaca oturmağa icaze verseniz, besimdir.
– Yaxşı, siz deyen olsun.
Ravik paltosunu çıxarıb asdı. Sonra çarpayının üstündeki adyalı, yastığı götürüb, stullardan birini divana teref çekdi. Vanna otağından uzun bir hamam xalatı getirib, stulun başına asdı.
– Olanım budur, – dedi, – isteseniz, pijama da götürün. Siyirmede olmalıdır. Daha sizinle qurtardım. İsteyirsinizse, gedin, yuyunun. Menim hele bir az işim var.
Qadın başını buladı. Ravik gelib onun qarşısında dayandı.
– Plaşı ise indi çıxarmalı olacaqsınız, – dedi, – tamam sudur. Bereti de verin.
Qadın ikisini de çıxarıb verdi. Ravik yastığı divanın bir

<< 1 ... 5 6 [7] 8 9 ... 402 >>